Amerika staat er over een halve eeuw beter voor dan Europa… Als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.
Geert Mak. Nu.nl.
22 augustus 2012
For seven months in 1967 the soldiers
of Tiger Force lost control in a frenzy of torture, mutilation and cold-blooded
murder. Stories started to leak back of women and children blown to pieces; of
innocent civilians being routinely executed; of necklaces made from the severed
ears of the dead.
Tiger Force is the previously unheard
account of the true actions of these doomed men. For the first time,
Pulitzer-prize winning authors Michael Sallah and Mitch Weiss reveal the awful
truth behind the American military’s wall of silence.
Sallah and fellow reporter Mitch
Weiss… would uncover one of the darkest secrets of the Vietnam War – the longest
series of atrocities carried out by a U.S. fighting unit in the conflict and,
later, a massive Army investigation that was eventually covered up.
In the Tiger Force case, the burden
of responsibility has fallen on the soldiers – for now. Their names have been
linked to one of the biggest war-crimes cases of the Vietnam War. But so far,
the Army has not accepted responsibility and continues to conceal the records.
After the Blade broke the story of
Tiger Force, the reporters said they hoped the Army would assume responsibility
for what happened in the Central Highlands in 1967 so that someday some other
newspaper – five, ten, twenty years from now – didn’t turn up hidden records from
some other series of atrocities committed in Iraq, Afghanistan, or another
country. Until the military does so, the danger of another Tiger Force will
always be there.
Michael Sallah & Mitch Weiss. Tiger Force. The Shocking True Story of American Soldiers Out of
Control in Vietnam. 2006
Het land fungeerde… decennialang als ordebewaker en politieagent – om maar te zwijgen van alle hulp die het uitdeelde. En nog steeds zijn de Verenigde Staten het anker van het hele Atlantische deel van de wereld in de ruimste zin van het woord. Het is nog altijd de ‘standaardmacht’
Geert Mak. Reizen
zonder John. Op zoek naar Amerika. 2012
A powerful universalizing utopian
ambition exists in Western civilization, a creativity and desire for power that
have given the West overall global domination since the Renaissance. I do not
say this in particular celebration of the West, but to state a reality. The
West’s history is distinguished by a creativity and dynamism that have allowed
it to shape the modern world, and also by much violence and ruthless
aggrandizement as well. The West is what it is, and we are its products.
William Pfaff. The
Irony of Manifest Destiny. The Tragedy of America’s Foreign Policy. 2010
Alle al dan niet totalitaire systemen werden ook door het Westen uitgeprobeerd, fascisme, kapitalisme,
neoliberalisme, nationaal socialisme, communisme, een beperkte vorm van democratie etc., en dit alles ten koste van miljoenen slachtoffers. Het is dan ook niet alleen William Pfaff die stelt:
Power produces hubris, defiance of
the gods or of the appropriate human order, and this is punished. Tragedy
accompanies the exercise of power; and pride ends in ruin… Hubris causes
overreaching, which meets defeat and retribution. Modern societies are not
exempt.
Ook die blijven kwetsbaar, of de vergelding zich nu manifesteert
in de vorm van de aanslagen van 11 september 2001 dan wel in de vorm van de klimaatverandering.
Vergelding is het product van oorzaak en gevolg. Beide zijn ondergeschikt aan de
wetmatigheid van actie en reactie, hoe graag de westerse autoriteiten en hun
opiniemakers dit ook proberen te ontkennen. Het menselijk handelen mag dan wel
niet aan logica voldoen, maar de gevolgen van ons handelen zijn wel degelijk
logisch. De grote Nederlandse historicus Johna Huizinga schreef in 1918 in zijn
essaybundel Mensch en Menigte in Amerika:
Vier Eassays Over Moderne Beschavingsgeschiedenis:
Zoekend naar de krachten en middelen,
om het leven vrijelijk te beheersen, onderwerpt de mens zich tegelijkertijd. In
iedere bewerktuiging van het leven der gemeenswchaqp wordt een hoeveelheid
menselijke vrijheid vastgelegd. Zodra de boog is uitgevonden, is het niet meer
alleen de mens, die zich bedient van de boog, maar ook de boog, die de mens
dwingt, hem te gebruiken. Zodra zich een bestuursfunctie gevormd heeft,
verwerpt deze een surplus van werkzaamheid boven het onmiddellijke doel uit,
dat zij dienen moet. Elk werktuig en elke organisatie is geladen met een eigen
activiteit, die de mens dwingt, het werktuig te doen werken, de organisatie te
doen fungeren…
De mens hoopt nieuwe grotere vrijheid
om te leven van elke volmaking van het werktuig, van elke krachtbesparende
samenvoeging van de wil en het kunnen der velen. Doch ieder beter werktuig en
ieder fijner organisatie bindt hem opnieuw aan de blinde macht, die hij daarin
op woekerrente heeft gezet. Elke school, elke leer, elke staats- of
bedrijfsvorm spant de men in een gareel en beperkt zijn functies.
de hulpeloze slaaf te worden van haar eigen onvolmaakte
middelen van materiele en sociale techniek. Geen beeld dringt zich bij
cultuurhistorische beschouwingen vaker op dan dat van Goethe’s Zauberlehrling.
Het veelgebruikte ‘die ich rief, die Geister, werd ich nu nicht los’ blijft de
tekst bij uitnemendheid voor alle grote cultuurbewegingen. En het beeld van de
stomme bezem, die altijd weer komt aanstrompelen met het water, het water, is
heden treffender dan ooit. De arme mensheid blijft altijd tovernaarsjongmaatje,
en maar zelden in de wereldgeschiedenis komt de Meester thuis,
aldus beoordeelde Huizinga de technologische ontwikkelingen in de
Verenigde Staten. De krachten die de moderne mens oproept blijken al snel
onbeheersbaar te zijn, zoals we vandaag de dag wereldwijd kunnen constateren.
De dynamiek van het technologische systeem is een eigen leven gaan leiden. Tegelijkertijd wordt het moderne neoliberalisme gemotiveerd door primitieve driften. In
zijn boek Ondersteboven (1998) geeft de
Uruguayaanse auteur Eduardo Galeano een illustrerend voorbeeld hiervan wanneer
hij schrijft
De reclame gelast te consumeren en de economie verbiedt het.
Het bevel tot consumptie, verplicht voor allen maar onmogelijk voor de
meerderheid, wordt vertaald in een uitnodiging tot misdrijf. De
politieberichten in de kranten leren ons meer over de tegenstellingen van onze
tijd dan de pagina’s met politieke en economische informatie. Deze wereld, die
allen een banket aanbiedt en de deur voor de neus van velen dichtgooit, is
tegelijkertijd gelijkmakend en ongelijk: gelijkmakend in de ideeën en de
gewoonten die hij oplegt en ongelijk in de kansen die hij geeft.
En over die gelijkschakeling
en ongelijkheid merkt Galeano op:
De gelijkschakeling, die ons standaardiseert en tot sullen
maakt, valt niet te meten. Er is geen computer die de dagelijkse misdaden kan
meten, die de industrie van de massacultuur tegen de mensenlijke regenboog en
het mensenrecht op identiteit begaat. Maar zijn vernietigende voortgang is
verbijsterend. De geschiedenis stroomt weg uit de tijd en de ruimte, herkent
de verbazingwekkende diversiteit van zijn delen niet meer. Via de massamedia
geven de bazen van de wereld de voor allen geldende plicht aan ons door onszelf
in één enkele spiegel te bekijken, de spiegel die de waarden van de
consumptiecultuur weerkaatst.
Wie niet heeft, bestaat niet; wie geen auto heeft, wie geen
merkschoenen draagt of geimporteerde parfums gebruikt, doet net alsof hij niet
bestaat. Importeconomie, importcultuur: in het rijk van de warenhuizen zijn wij
allemaal verplicht ons in te schepen op het cruiseschip van de consumptie, dat
de woelige wateren van de markt doorklieft. De meeste passagiers zijn tot
schipbreuk veroordeeld, maar de buitenlandse schuld betaalt voor rekening van
ons allen de passage van degenen die mee mogen.
The WWF today released its ninth
Living
Planet Report, detailing the ongoing destruction of
the world's environment by the predatory behaviors of rich nations, which, the
report concludes, are responsible for the most drastic drop in biodiversity in
poor countries in over 40 years. In effect, the LPR portrays a ‘state of the planet’
which reveals ‘how the poorest and most vulnerable nations are subsidizing the
lifestyles of wealthier nations.’ The 7% rise in the ecological footprint
of rich nations is directly correlated to the 60% decrease in the footprint of
poor nations because the rich ravage and exploit the natural resources of the
poor, the report concludes.
The report is clear that we're still
going downhill, that our ecological footprint, the pressure we put on the
earth's resources, continues to rise so we're now using 50% more resources that
the earth can replenish and biodiversity continues to decline," said Jim
Leape, Director General of WWF International. (CNN
source)
The LPR determined that the ‘top ten’
eco footprints belong to: (in order)
Qatar
Kuwait
United Arab Emirates
Denmark
Belgium
United States.
Australia
Canada,
the Netherlands
Ireland
‘At least to some extent, the
rich nations have developed at the expense of the poor and, in effect, there is
a debt to the poor,’ said coauthor Richard B. Norgaard, an ecological economist
and UC Berkeley professor of energy and resources. ‘That, perhaps, is one
reason that they are poor. You don't see it until you do the kind of accounting
that we do here.’
Afgezien van de kleine landen in deze top tien is duidelijk
dat de bevolkingsrijkste naties, de VS en Canada, met een totale bevolking van
rond de 350 miljoen inwoners, de grootste ecologische schade veroorzaken, ten
koste van de miljarden armen. Eduardo Galeano:
De leningen, die de consumerende minderheid in staat stellen
zich met nutteloze dingen te overladen, werken ten dienste van de schone schijn
van onze middenklasse en van degenen die onze hogere klasse imiteren; en de
televisie zorgt ervoor dat de kunstmatige vraag, die het Noorden van de wereld
onophoudelijk bedenkt en met succes op het Zuiden projecteert, voor de ogen van
ons allen in echte behoefte verandert. (‘Noord’ en ‘Zuid’, tussen twee haakjes,
zijn termen die… betrekking hebben op de verdeling van de mondiale taart en die
niet altijd met de geografische verdeling overeenkomen.)
Terwijl de ideologen van de globalisering het doen voorkomen alsof de hele wereldbevolking ooit via het neoliberale trickle-down systeem hetzelfde welvaartsniveau zal bereiken als dat in in rijke wereld, geldt nu al dat
For 2007, humanity's total
ecological footprint was estimated at 1.5 planet Earths; that is, humanity uses
ecological services 1.5
times as quickly as Earth can renew them… the average world citizen has an
eco-footprint of about 2.7 global average hectares while there are only 2.1
global hectare of bioproductive land and water per capita on earth. This means
that humanity has already overshot global biocapacity by 30%
and now lives unsustainabily by depleting stocks of ‘natural capital.’
In Nederland is de gemiddelde
carbon footprint 2,78 hectare. Wanneer dat oppervlak wordt vermenigvuldigd met
het aantal inwoners op aarde (afgerond op 6 miljard, maar toenemend), ontstaat
een oppervlak van 166,8 miljoen vierkante kilometer, ruim meer dan het totale
landoppervlak van de aarde. Dat houdt in dat wanneer alle mensen een westerse
levensstandaard hanteerden, en die in stand zouden houden met fossiele
brandstoffen, de opgetelde carbon footprints alleen al, meer dan een planeet
nodig zouden hebben, om überhaupt duurzaam te kúnnen zijn. (De Amerikaanse
carbon footprint is overigens nog aanzienlijk hoger.)
En toch analyseren de westerse massamedia de huidige
ontwikkelingen niet aan de hand van het simpele feit dat de westerse
neoliberale ideologie de ondergang van de mensheid betekent. Dat kunnen de
commerciele media ook niet, aangezien ze voor een groot deel afhankelijk zijn van
advertentie-inkomsten. Eduardo Galeano schrijft in dit verband:
Wat gebeurt er met de vele miljoenen Latijns-Amerikaanse
kinderen die tot werkloosheid of een hongerloon veroordeelde jongeren zullen
zijn? Stimuleert reclame de vraag of bevordert zij juist het geweld? De televisie
biedt volledige service: zij leert niet alleen de kwaliteit van het leven te
verwarren met de kwantiteit van de dingen, maar bovendien geeft zij een
dagelijkse audiovisuele cursus geweld, aangevuld met videospelletjes. De
misdaad is het succesrijkste schouwspel op het scherm. ‘Sla voor je geslagen
wordt’, raden de elektronische meesters van de videospellen aan. ‘Je bent
alleen, je staat er alleen voor.’ Auto’s vliegen, mensen ontploffen: ‘Ook jij
kunt doden.’ En intussen groeien de steden. De Latijns-Amerikaanse steden
behoren al tot de grootste in de wereld. En met de steden groeit, in het ritme
van de angst, de misdaad.
In 1950 there were 86 cities in
the world with a population of more than one million; today there are 400, and
by 2015 there will be at least 550. Cities, indeed, have absorbed nearly
two-thirds of the global population explosion since 1950, and are currently
growing by a million babies and migrants each week. The world's urban labor
force has more than doubled since 1980, and the present urban population - 3.2
billion - is larger than the population of the world when John F. Kennedy was
inaugurated…
Thus, the cities of the future,
rather than being made out of glass and steel as envisioned by earlier
generations of urbanists, are instead largely constructed out of crude brick,
straw, recycled plastic, cement blocks, and scrap wood. Instead of cities of
light soaring toward heaven, much of the twenty-first-century urban world
squats in squalor, surrounded by pollution, excrement, and decay. Indeed the
one billion city- dwellers who inhabit postmodern slums might well look back
with envy at the ruins of the sturdy mud homes of Çatal Hüyük in Anatolië, erected at the very dawn of city life nine
thousand years ago.
Nu al woont meer dan de helft van de wereldbevolking in steden. Tegen 2015
zal het aantal krottenbewoners alleen al in Zwart Afrika boven de 330 miljoen
uitstijgen, een aantal dat elke vijftien jaar zal verdubbelen. Wat kan het
Westen tegenover deze tikkende tijdbom in stelling brengen? De Europese machthebbers proberen een hermetisch gesloten afscheiding op te werpen rond
de zuidflank van Europa, maar dat is nu al onvoldoende. Op hun beurt
voorspellen de Amerikaanse militaire strategen dat de ‘groeiende
economische kloof’ in de wereld zal uitlopen op
een ‘toenemende economische stagnatie, politieke instabiliteit, en
culturele vervreemding,’ maar in de praktijk weten ook zij tegen de voorhoede van de rebellerende ‘have-nots’ niet meer
in stelling te brengen dan op afstand bestuurde drones. Ook dat zal niet helpen
wanneer de bevolkingsexplosie een kritische massa heeft bereikt. Ondertussen
gaat de neoliberale werkelijkheid autonoom en onbekommerd verder. Galeano:
De wereldeconomie eist voortdurend expanderende consumptiemarkten om de
groeiende productie af te zetten en de winstcijfers niet te laten dalen, maar
tegelijkertijd eist zij arbeidskrachten en grondstoffen tegen bespottelijke
prijzen om de productiekosten te drukken. Hetzelfde systeem dat steeds meer
moet verkopen, wil ook steeds minder betalen. Deze paradox is de moeder van een
tweede paradox: het Noorden van de wereld geeft steeds dwingender tot het
Zuiden en Oosten gerichte orders tot consumeren om het aantal consumenten te
vermeerderen, maar vermeerdert zo in veel grotere mate het aantal misdadigers.
Door zich meester te maken van de fetisjen die mensen een echt bestaan
verlenen, wil iedere aanvaller hebben wat zijn slachtoffer heeft om te zijn wat
zijn slachtoffer is…
De door de modellen van de consumptiemaatschappij opgelegde culturele
gelijkschakeling kan niet tot statistieken worden herleid. De economische
gelijkschakeling, daarentegen, is wel meetbaar en deze meting wordt verricht
door de Wereldbank, die zoveel voor die gelijkschakeling doet, en wordt
bevestigd door de verschillende organisaties van de Verenigde Naties. De
wereldeconomie is nooit minder democratisch geweest…
James Wolfensohn, tien jaar
lang directeur van de Wereldbank, verklaarde in 1997 in dit verband:
You and I and all of us in this
room — the privileged of the developing and the developed world — can choose to
ignore it. We can focus only on the successes. We can live with a little
more crime, a few more wars, air which is a little bit dirtier. We can insulate
ourselves from whole sections of the world for whom crisis is real and daily but
which to the rest of us is largely invisible. But we must recognize that we are
living with a time bomb and unless we take action now, it could explode in our
children’s faces.
If we do not act, in 30 years
the inequities will be greater. With population growing at 80 million a year,
instead of 3 billion living on under $2 a day, it could be as high as 5 billion. In 30 years,
the quality of our environment will be worse. Instead of 4 percent of tropical
forests lost since Rio, it could be 24 percent.
En in Planet of Slums waarschuwt Mike Davis voor de volgende feiten:
By 2030 the world will look roughly
as follows: Of 8 billion humans, 5 billion will live in cities. 1 billion
urbanites -- owners, managers, technicians, and skilled information-sector
workers -- will provide the principal demand for branded international
production. 2 to 3 billion informal workers - at least 2 billion of whom
will live in classic slums or shantytowns -- will somehow exist outside the
formal relations of production, in Dickensian squalor or worse, ravaged by
emergent diseases and subject to the various mega-disasters following in the
wake of global warming and the exhaustion of urban water supplies. Social
marginality will increasingly correspond to age as well as race, and this new
'wretched of the earth' will be the youngest cohort of humanity. The new urban
poor, however, will not go gently into this dark night.
Ze gaan rondtrekken en zullen in opstand komen tegen hun uitzichtloze positie. In feite is dit al begonnen, maar nog op kleine schaal. Desondanks spelen in de commerciele
mainstream media deze feiten geen doorslaggevende rol. Daar bestaat nog
steeds een virtuele droomwereld:
Amerika staat er over een halve eeuw beter voor
dan Europa… Het gevoel dat ze uitzonderlijk zijn,
drijft ze voort. Als je invloed en macht wilt hebben, moet je groots zijn. Dat
is iets wat we in Europa van ze kunnen leren.
Geert Mak. Amerika straks sterker
dan Europa. 22 augustus 2012.
Die boodschap verkoopt veel beter dan de angstaanjagende realiteit.
Morgen meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten