zaterdag 16 januari 2010

De Nuance van de NRC 162



Beste collega's van de NRC, het antwoord op de vraag die jullie krant vandaag opwerpt: 'Hoe kon de rol van sommige ambtenaren zo dominant zijn dat bijvoorbeeld de waarschuwingen van hun juridisch geschoolde collega’s over het ten onrechte opzij geschoven volkenrecht werden genegeerd?' moet gezocht worden in het feit dat het internationaal recht in de politiek geen doorslaggevende rol speelde, net zomin als het internationaal recht een doorslaggvende rol voor de NRC-redactie speelde toen de Israelische hoogleraar Van Creveld zes kolommen breed de ruimte kreeg in de krant om zijn disrespect voor het oorlogsrecht en de mensenrechten te etaleren, terwijl Nederlandse juristen, deskundigen op het gebied van het internationaal recht, acht dagen eerder vernamen dat er geen behoefte was aan een artikel over de Israelische schendingen van het internationaal recht in Gaza 'daar wij van mening zijn dat hij weinig nieuwe gezichtspunten bevat... Met vriendelijke groet, Anna Visser, redacteur Opinie NRC/H.'

De werkelijke vraag nu is: wanneer zal de NRC opnieuw een agressieoorlog, geweld dus dat in strijd is met het internationaal recht, steunen? De krant is onder aanvoering van Carolien Roelants al druk bezig een mogelijke aanval op Iran te rechtvaardigen. Stel jezelf nu de vraag: waarom doet mijn krant dit? Ikzelf denk omdat de NRC net als alle andere commerciele massamedia erbij gebaat is het huidige systeem zoveel mogelijk te steunen. Het is algemeen bekend, maar zelden besproken, dat de media overal ter wereld onderdeel zijn van het heersende bestel en dus een natuurlijke neiging vertonen de werkelijkheid te filteren, zodat die niet langer meer bedreigend is voor de economische macht en de macht van de staat. Alan Rusbridger, redacteur van de Britse krant de Guardian zei daarover desgevraagd:
I'm sure... that the pressures of ownership on newspapers is, is pretty important, and it works in all kinds of subtle ways -- I suppose "filter" is as good a word as any, the whole thing works by a kind of osmosis. If you ask anybody who works in newspapers, they will quite rightly say, "Rupert Murdoch", or whoever, "never tells me what to write", which is beside the point, they don't have to be told what to write.

Op zijn beurt verklaarde Noam Chomsky dienaangaande tegenover de toenmalige Independent-journalist Andrew Marr:

'There's a filtering system that starts in kindergarten and goes all the way through and -- it doensn't work a hundred per cent, but it's pretty effective -- it selects for obedience and subordination.'

Marr: 'So, stroppy people (dwarsliggers) won't make it to positions of influence.'

Chomsky: 'There'll be "behaviour problems" or... if you read applications to a graduate school, you see that people will tell you "he doesn't get along too well with his colleagues" -- you know how to interpret those things.'

Marr: 'How can you know that I'm self-censoring? How can you know that journalists are...'

Chomsky: 'I don't say you're self-censoring - I'm sure you believe everything you're saying; but what I'm saying is, if you believed something different, you wouldn't be sitting where you're sitting.'

Laten we eerlijk zijn collega's, als de Palestijnen een grootscheeps bloedbad in Israel hadden veroorzaakt, waarbij tenminste een derde van de slachtoffers ook nog eens kind was, dan had natuurlijk geen enkele Palestijn ooit de mogelijkheid gekregen van de NRC om deze terreur te rechtvaardigen, terwijl de Israelische ultrazionist Van Creveld van de NRC in het geval van Gaza wel die mogelijkheid kreeg, acht dagen nadat Nederlandse juristen de toegang tot de NRC-kolommen werd geweigerd. Zo werkt het dus ook op het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken, waar al jarenlang een pro-Israel lobby rapporten van Nederlandse diplomaten op de Westbank in een la laat verdwijnen, en de illegale aanval op Irak toegejuicht werd. Dus in godsnaam, speel nu niet ook nog eens de domme August die van niets weet.


1 opmerking:

Lucas zei

De nuance van de Duitse propaganda:

"Wilhelmus Henricus Maria van den Hout ('s-Hertogenbosch, 3 juni 1915 – Den Haag, 24 februari 1985) was een Nederlands schrijver en publicist. Hij werd het bekendst met de Bob Evers-serie, een reeks jeugdboeken die hij schreef onder het pseudoniem Willy van der Heide. Hij publiceerde tevens onder meer onder de pseudoniemen Willy Waterman, Willem W. Waterman, Sylvia Sillevis, Victor Valstar, Victor H. Huitink, Joke Raviera, Zsa Zsa Ferguson en C.B. McInverness, M.D., Ph.D.


Onder het pseudoniem Willy van der Heide schreef hij voor het nationaal-socialistische jeugdblad Jeugd het feuilleton De avonturen van 3 jongens in de Stille Zuidzee, dat na de oorlog deel zou gaan uitmaken van de populaire Bob Evers-serie. Van den Hout werkte ook anoniem mee aan de propagandistische detective-reeks Drie-Stuivers-Roman (Philip Raack); eveneens anoniem verschenen van zijn hand de anti-Amerikaanse propagandabrochures Balans der fronten, Dus tòch Amerika en Geef mij maar Amerika!.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog was hij de belangrijkste man achter het satirische tijdschrift De Gil, een blad dat zich voordeed als verzetsblad maar waarin voornamelijk de geallieerden onder vuur werden genomen. In deze hoedanigheid was Van den Hout de bedenker van de allitererende naam Dolle Dinsdag. Volgens hetzelfde procedé maakte hij ook enige tijd een als illegale zender vermomd radioprogramma: De Gil-Club. Zowel het blad als de radiozender werd bekostigd door de bezetter.
Na de oorlog zat Van den Hout drie jaar in voorarrest op verdenking van collaboratie. Tot een proces is het nooit gekomen, maar hij kreeg als journalist een beroepsverbod van tien jaar.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_van_den_Hout