zaterdag 5 december 2009

Klimaatverandering 153

VIDEO: Climate Scams Won’t Save the Planet

by: Janet Redman | Minute Man Media

Whether you listen to NPR or Rush Limbaugh, you’ve probably heard about climate change. And if you’ve heard about climate change, chances are you’ve also heard about “cap and trade.” It’s a scheme that tries to sell business-as-usual as a solution to global warming.

Here’s how it works. The government puts a limit on how much greenhouse gas can be released in a year (the cap), and industries covered by the system are issued an equivalent number of emissions permits. As the cap is tightened each year, permits become scarcer and thus more valuable. The increasing value of the permits is supposed to encourage dirty industries to clean up their act fast, and sell their spare permits to the dinosaurs that didn’t innovate. That’s the trade.

The theory behind cap and trade is that the planet doesn’t care where you reduce emissions, as long as you stay under the cap. And by trading permits, you maximize efficiency and make it profitable for corporations to shrink their carbon footprints.

Everybody wins, right? Wrong. A new short film, The Story of Cap & Trade, released by the Story of Stuff and Free Range Video explains why the real of story of cap and trade is that it’s easy to scam, riddled with loopholes, and a dangerous distraction from the real change needed to protect people and the planet.

First of all, cap and trade programs are easy to cheat. In Europe, where carbon trading has been under way since 2005, energy corporations were asked how many permits they needed and were given that amount for free. But they made out like bandits when they still raised consumer prices as if they had paid top dollar. The result: more than $30 billion in windfall profits. And to add insult to injury, emissions didn’t decline because corporations had overestimated how many permits they needed. Under the U.S. cap and trade law snaking its way through Congress, 85 percent of the carbon credits would be given away to polluting industries for free.

Here’s the second problem. Cap and trade includes offsets—a kind of carbon trading that allows polluters to finance projects outside the cap that purport to cut emissions, and then claim the cuts for their own. Even in theory, offsets don’t lower emissions—they simply move reductions from one place to another. In reality, offsets are rarely “additional”—meaning that the cleaner projects were going to happen anyway. But because the offset creates carbon credits, the company that provided finance has permits to keep polluting at home. Even if the atmosphere doesn’t care where pollution comes from, the people who live next to the power plants and factories do.

Unfortunately, many offsets are just scams. Consider the case of Sinar Mas. This pulp and paper company cut down native forest in Indonesia, causing major devastation, and then planted palm oil trees on the wasteland it had created. Guess what it got for that? Offset credits for reforesting. This company destroys an entire forest ecosystem, installs a monoculture industrial plantation, and can still turn a profit from selling the trees cut down, the palm oil produced in their place, and carbon credits. As a result, a company somewhere else can continue to pollute. It doesn’t make any sense.

Third, carbon trading creates a new derivatives market in carbon credits that’s ripe for speculation. Remember the mortgage crisis, where bad loans were bundled and resold ad nauseum? Now imagine the investment banks that brought us the financial crisis gambling on carbon derivatives—and toxic carbon credits backed by nothing but hot air—creating a carbon bubble. This time when the bubble bursts, we could lose more than our houses. Our planet's ability to sustain life as we know it is at stake.

Above all, cap and trade is a dangerous distraction from what we must do to avert climate chaos. That includes shifting public support from fossil fuels to wind, solar, and other renewable energy alternatives, rebuilding our economy around new jobs in clean industries and energy efficiency improvements, and promoting policies that reward real innovators, not dirty industries.

Zie: http://www.truthout.org/topstories/120409sg05

Obama 108

The Afghan Ambush
Saturday 05 December 2009
by: Michael Winship, t r u t h o u t | Op-Ed


The decision has been made. The months of meetings and briefings are over. Tuesday night, the president made it official: 30,000 more American troops to Afghanistan. Along with Friday's announcement of an additional 7,000 from our NATO allies, after all those weeks of debate and consultation, the result's pretty much exactly what our commander over there, Gen. Stanley McChrystal, asked for in the first place. As they used to say in the old war movies, we're in it now, up to our necks. More than ever, this is Obama's War. The mess he inherited from the previous administration is now his mess. And while many Republicans may don their helmets, rattle their empty rusty scabbards and shout that escalation is the only way to go, their temporary declarations of support are just that - temporary. Pats on the back are simply their way of finding the proper place to stick the knife. Last week's Gallup Poll showed that while 65 percent of Republicans support sending all the troops McChrystal wants, only 17 percent of Obama's own Democrats do; 57 percent want a troop reduction. In other words, ignoring the entreaties of a majority in his own party Obama is going to war cheered on by the opposition that will do everything in its power next fall to bring him and his fellow Democrats down.


Lees verder: http://www.truthout.org/1205094

vrijdag 4 december 2009

Yochanan Visser als Crimineel 10



Yochanan Visser met JNF-petje










Yochanan Visser is a Dutch-language analyst for the Israel Facts Group (www.israelfacts.eu), a European media watchdog organization, as well as manager of Israel Facts Monitorgroup and www. israelfacts. eu. He lives in Efrat, Israel.

Yochanan Visser,

Op 1 april 2009 presenteerde u in de Volkskrant deze bewering als feit: 'In Israël vormen delen van de Arabische bevolking een vijfde colonne en werken mee aan de liquidatie van de staat, terwijl zij Israëlisch staatsburger zijn. Gebieden met een dergelijke populatie wil men uitruilen met de Palestijnse Autoriteit voor de grote nederzettingen in een toekomstig akkoord.'

Zie: http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/3069


Ik heb uw betoog proberen te weerleggen met feiten.

Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2009/11/yochanan-visser-als-crimineel-5.html


Dit is de column van uw Joodse landgenoot Uri Avnery, die verder ingaat

op het racistische argument van

de 'vijfde colonne':


Uri Avnery's Column

“Racists for Democracy”

HOW LUCKY we are to have the extreme Right standing guard over our democracy.

This week, the Knesset voted by a large majority (47 to 34) for a law that threatens imprisonment for anyone who dares to deny that Israel is a Jewish and Democratic State.

The private member’s bill, proposed by MK Zevulun Orlev of the “Jewish Home” party, which sailed through its preliminary hearing, promises one year in prison to anyone who publishes “a call that negates the existence of the State of Israel as a Jewish and Democratic State”, if the contents of the call might cause “actions of hate, contempt or disloyalty against the state or the institutions of government or the courts”.

One can foresee the next steps. A million and a half Arab citizens cannot be expected to recognize Israel as a Jewish and Democratic State. They want it to be “a state of all its citizens” – Jews, Arabs and others. They also claim with reason that Israel discriminates against them, and therefore is not really democratic. And, in addition, there are also Jews who do not want Israel to be defined as a Jewish State in which non-Jews have the status, at best, of tolerated outsiders.

The consequences are inevitable. The prisons will not be able to hold all those convicted of this crime. There will be a need for concentration camps all over the country to house all the deniers of Israeli democracy.

The police will be unable to deal with so many criminals. It will be necessary to set up a new unit. This may be called “Special Security”, or, in short, SS.

Hopefully, these measures will suffice to preserve our democracy. If not, more stringent steps will have to be taken, such as revoking the citizenship of the democracy-deniers and deporting them from the country, together with the Jewish leftists and all the other enemies of the Jewish democracy.

Lees verder: http://zope.gush-shalom.org/home/en/channels/avnery/1243720987


In afwachting van uw antwoord,

Stan van Houcke

Journalist/schrijver

Amsterdam.

Overigens: mijn aanbod geldt nog steeds: U en ik geven de komende tijd de feiten over Israel zoals die bij ons bekend zijn en die wij van doorslaggevend belang vinden voor een beter begrip van de 'Joodse staat'. Ik publiceer de mij bekende feiten op uw website: Israel Facts: http://www.israelfacts.eu/ en u publiceert de u bekende feiten op mijn weblog: http://stanvanhoucke.blogspot.com/ Het spreekt voor zich dat wij elkaar's feiten niet mogen censureren maar wel kunnen bekritiseren. Het doel ervan is simpel: de lezer krijgt zo de mogelijkheid om aan de hand van de feiten zich een volwaardiger beeld te vormen van Israel.


Peter van Walsum Oud-Diplomaat 2

Prof.mr. A.P. van Walsum (Peter). Doceerde aan de Universiteit Leiden Vraagstukken van recht, vrijheid en verantwoordelijkheid en is momenteel Commissielid Onderzoekscommissie Irak.


Als Nederlands hoogste diplomaat was Peter van Walsum rond 2000 voorzitter van de 'Iraq Sanctions Committee' en als zodanig medeverantwoordelijjk voor de genocidale politiek die ertoe leidde dat tenminste een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar wegteerden. Een genocide die volgens Madeleine Allbright 'de prijs waard' was.


4 maart 2000 wees Denis Halliday, de voormalige VN-coordinator van het Humanitaire Programma in Irak het Westerse publiek erop dat wij de mensenrechten in Irak op grote schaal schenden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij in The Guardian: 'Ik had de opdracht gekregen om een politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water. Duidelijk is dat de Veiligheids Raad momenteel zijn boekje te buiten gaat, want zijn acties ondermijnen hier het eigen handvest… De geschiedenis zal de verantwoordelijken afstraffen.' Mei 1996 verscheen de toenmalige Amerikaanse ambassadrice bij de VN, Madeleine Albright, in het befaamde CBS programma '60 Minutes' Haar werd een reactie gevraagd op een VN-rapport waarin melding werd gemaakt van het feit dat als gevolg van de sancties en de Amerikaanse en Britse bombardementen die de infrastructuur volledig hadden verwoest, meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar om het leven was gekomen. De programmamaakster voegde eraan toe: 'Dat zijn meer kinderen dan in Hiroshima stierven… Is het de prijs waard?' Albright antwoordde: 'Wij denken dat het de prijs waard is.' Toen programmamaakster Lesley Stahl aandrong en de ambassadrice vroeg of de Amerikaanse regering 'zelfs met de hongerdood' van kleuters akkoord ging, rechtvaardigde Albright deze genocidale politiek met de opmerking: 'Weet je Lesley… het is moeilijk voor mij om dit te zeggen, want ik ben een humaan mens, maar mijn eerste verantwoordelijkheid is om ervoor te zorgen dat Amerikaanse troepen niet weer opnieuw de Golfoorlog hoeven uit te vechten.' Met andere woorden: een ongewapend, hulpeloos kind wordt opgeofferd voor een getrainde militair die zich wel kan verdedigen. Burgers worden opgeofferd voor militairen, de omgekeerde wereld, meer dan 1000 jaar nadat in het jaar 975 in het Zuid-Franse Le Pui voor het eerst in de geschiedenis de bescherming van burgers tegen oorlogsgeweld werd vastgelegd. Nog geen zes maanden na haar uitspraak werd Madeleine Albright bevorderd tot minister van buitenlandse zaken. Vier jaar later confronteerde de Australische journalist John Pilger de Amerikaanse onderminister van buitenlandse zaken James Rubin met haar uitspraak. Zijn reactie kwam erop neer dat Pilger te 'idealistisch' was. 'Bij het uitvoeren van politiek beleid moet men een keuze maken tussen twee kwaden… en helaas zijn de gevolgen van de sancties groter dan we gehoopt hadden,' aldus Rubin. Hij adviseerde Pilger niet zo naïef te zijn omdat er nu eenmaal een 'echte wereld' bestaat waar 'werkelijke keuzes moeten worden gemaakt.'

Zie: http://home.wxs.nl/~houck006/Cliteur.html

En: http://www.youtube.com/watch?v=FbIX1CP9qr4


In tegenstelling tot de Nederlandse journalisten ondervroeg de Australische onderzoeksjournalist John Pilger voorzitter Peter Van Walsum, die van deze misdaden op de hoogte was, op een kritische manier:


In December 1999 John Pilger asked Peter van Walsum, Chairman of the UN Sanctions Committee to explain why Iraq is still being subjected to economic sanctions. The transcript of the interview appears below.

John Pilger: Why should the civilian population, innocent people, be punished for Saddam's crimes?

Peter van Walsum: It's a difficult problem. You should realise that sanctions are one of the curative measures that the Security Council has at its disposal. And obviously they hurt. They are like a military measure.

JP: But who do they hurt?

PW: Well, this, of course is the problem, but with military action, too, you have the eternal problem of collateral damage.

JP: So an entire nation is collateral damage? Is that correct?

PW: No, I am saying that sanctions have (similar) effects. You understand we have to study this further.

JP: Do you believe that people have human rights no matter where they live or under what system?

PW: Yes.

JP: Doesn't that mean that the sanctions you are imposing are violating the human rights of millions of people?

PW: It's also documented that the Iraqi regime has committed very serious human rights breaches.

JP: There is no doubt about that. But what is the difference in principle between human rights violations committed by the regime and those caused by your committee?

PW: It's a very complex issue Mr Pilger.

JP: What do you say to those who describe sanctions that have caused so many deaths as 'weapons of mass destruction' as lethal as chemical weapons?

PW: I don't think that's a fair comparison.

JP: Aren't the deaths of half a million children mass destruction?

PW: I don't think you can use that argument to convince me. It is about the invasion of Kuwait in 1990.

JP: Let's say the Netherlands was taken over by a Dutch Saddam Hussein, and sanctions were imposed, and the children of Holland started to die like flies. How would you feel about that?

PW: I don't think that's a very fair question. We are talking about a situation which was caused by a government that overran its neighbour, and has weapons of mass destruction.

JP: Then why aren't there sanctions on Israel which occupies much of Palestine and attacks Lebanon almost every day of the week. Why aren't there sanctions on Turkey which has displaced 3 million Kurds and caused the deaths of 30,000 Kurds?

PW: Well, there are many countries that do things that we are not happy with. We can't be everywhere. I repeat it's complex.

JP: How much power does the United States exercise over your committee?

PW: We operate by consensus.

JP: And what if the Americans object?

PW: We don't operate.

Zie: http://www.johnpilger.com/page.asp?partid=118


Tijdens Van Walsums voorzitterschap meldde de Volkskrant:

'Ellende Irak door boycot is VN-diplomaten te gortig

Van onze buitenlandredacteur Rob Vreeken op 16 februari '00, 00:00, bijgewerkt 20 januari '09, 11:23

Het VN-hoofd voor humanitaire zaken in Irak schaamde zich voor zijn eigen organisatie, daarom was hij opgestapt. De levensmiddelen en medicijnen die hij namens de VN hielp distribueren moesten de Iraakse burgers in leven houden, maar tegelijkertijd stierven elke maand duizenden kinderen als gevolg van de sancties die dezelfde VN tegen het regime van Saddam Hussein hadden ingesteld.'



De volgende die walgend opstapte was de Duitse humanist Hans von Sponeck

De Duitse graaf Hans von Sponeck was van 1998 tot 2000 Humanitair Coördinator van de Verenigde Naties voor Irak. Hij was de opvolger van de Ier Denis Halliday, die ontslag nam uit protest tegen de gevolgen van de sancties op de Iraakse bevolking. Hij bestempelde die als "genocide".In 2000 nam von Sponeck op zijn beurt ontslag uit onvrede met de sancties en de tekortkomingen van het olie-voor-voedsel-programma.

Sedertdien voert hij wereldwijd actie tegen de sancties.'


After Denis Halliday resigned as UN Humanitarian Coordinator for Iraq in October 1998, von Sponeck took over, heading all UN operations in Iraq and managing the Iraqi operations of the Oil-for-Food program.[1] Von Sponeck together with Jutta Burghardt, head of the UN World Food Programme in Iraq, resigned in February 2000 for the same reason as Halliday, to protest UN's Iraq sanctions policy. Von Sponeck and Halliday wrote an article in The Guardian explaining their position, accusing the sanctions regime of violating the Geneva Conventions and other international laws and causing the death of thousands of Iraqis.[3]

He was equally critical of the "smart sanctions" policy a couple years later: "What is proposed at this point in fact amounts to a tightening of the rope around the neck of the average Iraqi citizen. The so-called 'new' sanction policy maintains the old bridgeheads of the current sanction regime: the oil escrow account remains with the UN, market-based foreign investment in Iraq will not be allowed and an oil-for-food program stays in the hands of the UN."[4]

In June 2005 he served as an expert on the World Tribunal on Iraq, convened in the spirit of the Russell Tribunal.

Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Hans_von_Sponeck


Degene die niet opstapte was de Nederlandse voorzitter van het Sanctie Comite voor Irak, Peter van Walsum, die volgens eigen zeggen 'vreselijk veel zin in deze baan [had]' en die volgens de NRC gerekend wordt 'tot het beste dat Nederland in huis heeft' en ' zijn naam als eigenzinnig denker met scherpe tong waar[maakte].'


Dat kan de NRC nu allemaal wel beweren, maar die indruk krijgt men niet zodra Van Walsum geconfronteerd wordt met een echte journalist, in dit geval de befaamde John Pilger.

JP: ... what is the difference in principle between human rights violations committed by the regime and those caused by your committee?

PW: It's a very complex issue Mr Pilger.

En:

JP: Aren't the deaths of half a million children mass destruction?

PW: I don't think you can use that argument to convince me. It is about the invasion of Kuwait in 1990.


De moord op een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar is dus volgens Peter van Walsum geen 'argument to convince me.'


Daarom mijn vraag: gezien dit soort weerzinwekkende uitspraken, wie is nu precies verantwoordelijk voor de aanstelling van Van Walsum als Commissielid Onderzoekscommissie Irak? Ik bedoel, het is bekend dat het Nederlandse poldermodel gebaseerd is op ons kent ons, op cooptatie en vriendjespolitiek, en uiteindelijk corruptie, maar dit is toch wel een heel ernstig geval. Een topdiplomaat die zelf heel veel boter op zijn hoofd heeft, kan natuurlijk niet onafhankelijk oordelen over juistheid van premier Balkenende's besluit om troepen te sturen naar Irak.

Hier wordt niet eens een poging ondernomen om onafhankelijk en democratisch te lijken. Volgende maand verschijnt het oordeel van de Onderzoekscommissie Irak, die overigens niemand onder ede heeft kunnen ondervragen. Op liegen is dus ook geen sanctie mogelijk. En dat was ook de bedoeling. Vandaar dat niet de Tweede Kamer maar een deze commissie werd ingeschakeld.

donderdag 3 december 2009

Peter van Walsum Oud-Diplomaat




Links: 'Robert van de Roer (1958) werkt sinds zijn negentiende als journalist. Hij begon als beeldbandredacteur bij ‘Studio Sport’, was vervolgens vijftien jaar onderzoeksjournalist en ruim twaalf jaar diplomatiek redacteur bij NRC Handelsblad.

In deze laatste functie interviewde hij vele internationale leiders en won hij twee keer een prijs van de correspondentenvereniging van de Verenigde Naties in New York.'


Rechts: Prof.mr. A.P. van Walsum (Peter). Doceerde aan de Universiteit Leiden Vraagstukken van recht, vrijheid en verantwoordelijkheid en is momenteel Commissielid Onderzoekscommissie Irak.


Als Nederlands hoogste diplomaat was Peter van Walsum rond 2000 voorzitter van de 'Iraq Sanctions Committee' en als zodanig medeverantwoordelijjk voor de genocidale politiek die ertoe leidde dat meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar wegteerden.

Oud-VVD-minister Jozias van Aartsen, van christelijke huize, was verantwoordelijk voor de benoeming van Peter van Walsum als voorzitter van het sanctiecomite dat de genocide in Irak mogelijk maakte. Een genocide die volgens Madeleine Allbright 'de prijs waard' was.

In tegenstelling tot de Nederlandse journalisten ondervroeg de Australische onderzoeksjournalist John Pilger voorzitter Van Walsum op een kritische manier, zoals u hier kunt lezen:


In December 1999 John Pilger asked Peter van Walsum, Chairman of the UN Sanctions Committee to explain why Iraq is still being subjected to economic sanctions. The transcript of the interview appears below.

John Pilger: Why should the civilian population, innocent people, be punished for Saddam's crimes?

Peter van Walsum: It's a difficult problem. You should realise that sanctions are one of the curative measures that the Security Council has at its disposal. And obviously they hurt. They are like a military measure.

JP: But who do they hurt?

PW: Well, this, of course is the problem, but with military action, too, you have the eternal problem of collateral damage.

JP: So an entire nation is collateral damage? Is that correct?

PW: No, I am saying that sanctions have (similar) effects. You understand we have to study this further.

JP: Do you believe that people have human rights no matter where they live or under what system?

PW: Yes.

JP: Doesn't that mean that the sanctions you are imposing are violating the human rights of millions of people?

PW: It's also documented that the Iraqi regime has committed very serious human rights breaches.

JP: There is no doubt about that. But what is the difference in principle between human rights violations committed by the regime and those caused by your committee?

PW: It's a very complex issue Mr Pilger.

JP: What do you say to those who describe sanctions that have caused so many deaths as 'weapons of mass destruction' as lethal as chemical weapons?

PW: I don't think that's a fair comparison.

JP: Aren't the deaths of half a million children mass destruction?

PW: I don't think you can use that argument to convince me. It is about the invasion of Kuwait in 1990.

JP: Let's say the Netherlands was taken over by a Dutch Saddam Hussein, and sanctions were imposed, and the children of Holland started to die like flies. How would you feel about that?

PW: I don't think that's a very fair question. We are talking about a situation which was caused by a government that overran its neighbour, and has weapons of mass destruction.

JP: Then why aren't there sanctions on Israel which occupies much of Palestine and attacks Lebanon almost every day of the week. Why aren't there sanctions on Turkey which has displaced 3 million Kurds and caused the deaths of 30,000 Kurds?

PW: Well, there are many countries that do things that we are not happy with. We can't be everywhere. I repeat it's complex.

JP: How much power does the United States exercise over your committee?

PW: We operate by consensus.

JP: And what if the Americans object?

PW: We don't operate.

Zie: http://www.johnpilger.com/page.asp?partid=118


Zodra de Amerikanen dit eisten zweeg Peter van Walsum, hij was de loopjongen van Washington en dat wist hij ook. 'JP: And what if the Americans object? PW: We don't operate.' Maar dat verzwegen de Nederlandse commerciele massamedia en de Nederlandse politici. Overigens: op 14 december 2003 werd Van Aartsen door de parlementaire pers verkozen tot beste politicus van 2003.

Ik meld dit, aangezien ik vanmiddag nog eens het afscheidsinterview las dat Van Walsum aan de NRC gaf. Onder de kop 'Peter van Walsum vond het af en toe gênant om voor Nederland in de VN-Veiligheidsraad te zitten' kon de lezer van de slijpsteen voor de geest ondermeer het volgende lezen:

'De 66-jarige veteraan - oud-ambassadeur in Bangkok en Bonn, oud-topman op Buitenlandse Zaken en door veel diplomaten bewierookt "als het beste dat Nederland in huis heeft" - maakte zijn naam als eigenzinnig denker met scherpe tong waar […]

Uw benoeming speciaal voor het tweejarig lidmaatschap van de Veiligheidsraad was ook opzienbarend. Minister Van Aartsen plaatste de zittende VN-ambassadeur, Jaap Ramaker, over naar Wenen. Een degradatie voor Ramaker die gerekend wordt tot de top vijf van ontwapeningsdeskundigen in de wereld.

"Ik vond dit heel vervelend tegenover Ramaker. Van Aartsen was vastbesloten hem te vervangen door een van de meest seniore ambassadeurs. De vraag was niet: ik of Ramaker, maar ik of iemand anders. Ik had concurrentie van een onbekende en zag niet in waarom ik daarvoor zou moeten wijken. Maar ik wil vooral geen mooiere rol spelen dan ik gespeeld heb: ik had vreselijk veel zin in deze baan." […]

Was deze ingreep van Van Aartsen nodig?

"Nee. Ramaker zou het heel goed gedaan hebben. Ik heb wel eens woorden gebruikt, die ondiplomatiek werden gevonden. Dat zou hij vast niet hebben gedaan. Ik schilder wel eens een gechargeerd beeld, omdat ik dan beter doordring."

Wat zijn de wereld en Nederland wijzer geworden van de Nederlandse bijdrage in de Veiligheidsraad?

"Wij hebben behoorlijk bijgedragen tot de openheid van de Veiligheidsraad. Het idee dat de raad in beginsel achter gesloten deuren consultaties houdt, en slechts nu en dan een open vergadering houdt om het publiek vrolijk te stemmen, is veranderd. Dat is een duidelijk verschil met twee jaar geleden. Door een betrekkelijk geprononceerde rol te spelen als lid van de Veiligheidsraad zorg je ervoor dat je land op de kaart blijft en dat je gehoord wordt in internationale zaken." […]

Wat heeft u geleerd?

"Ik heb een andere kijk ontwikkeld op wat Nederland kan doen. Namelijk meer dan ik dacht. Nederland heeft voldoende gewicht, niet om dingen alleen voor elkaar te krijgen, maar wel om op allerlei gebieden als eerste schaap over de dam te fungeren."

Nederland gidsland? Je hoort het tandenknarsen van Tweede-Kamerleden al.

"Nou en! Dat spijt me dan. Ik ben zelf erg vóór gidsland."

Naïeve Van Walsum, hoor je mensen nu denken.

"Nee, dat is onzin. Ik vind het juist eerder realisme. Ontzettend veel dingen gebeuren niet omdat niemand bereid is zijn nek uit te steken en bepaalde risico's te lopen. En die risico's zijn helemaal niet zo groot [….]

U bent in die twee jaar niet vermalen tussen de VN-ambassadeurs van de grote landen, zoals de Amerikaan Holbrooke en de Rus Lavrov, die onderling verdeeld zijn?

"De positie van een niet-permanent lid is er alleen maar bij gebaat dat de permanente leden het niet met elkaar eens zijn. Ik heb als voorzitter van het sanctiecomité voor Irak vrij aardig kunnen opereren omdat er geen eenheid is. Het was het zwaarste van mijn hele werk. Bijna elke vergadering kom je moe vandaan, omdat alles wat je doet controversieel is. Het fascinerende is dat je met totaal verschillende standpunten geconfronteerd wordt. En de emoties lopen hoog op."

Holbrooke heeft u nooit het gevoel gegeven dat u maar een Nederlander was?

"Ik heb één keer een beetje ruzie gehad met Holbrooke in Afrika. We kwamen aan op het vliegveld in Kinshasa met een missie van de Veiligheidsraad. Ik wilde uitstappen, toen een vent van Sabena riep: 'Nee, u moet wachten, eerst moet de ambassadeur uitstappen.' Holbrooke dus. Hij ging al over de voortrap naar buiten, terwijl de andere ambassadeurs nog op de achtertrap moesten wachten. Holbrooke werd ontvangen door de minister van Buitenlandse Zaken en direct mee naar binnengeloodst, terwijl wij daar nog stonden. Toen heb ik tegen Holbrooke gezegd: 'Luister eens, Dick, wil je er even aan denken dat we allemaal gelijkwaardig zijn en dat het niet kan dat jij naar binnengaat en ik moeite heb om binnen te komen!' Toen zei hij, typisch Holbrooke, kribbig: 'Ach Peter, hou toch op, volgende keer zal ik je koffer dragen.' Vervolgens realiseerde hij zich dat ik gelijk had en is hij inderdaad bijna mijn koffer gaan dragen. Ik heb het juist met Holbrooke heel goed kunnen vinden. Maar al doen de permanente leden nog zo beleefd tegen je, je moet beseffen dat je als Nederlander aanzienlijk minder belangrijk bent dan zij."

http://www.nrc.nl/W2/Nieuws/2001/02/10/Vp/z.html


Tot zover het interview. Het niveau van de Nederlandse journalistiek is, zoals u ziet, beschamend laag als we dit vergelijken met het Angelsaksische niveau. Uit het interview van John Pilger kan de lezer opmaken dat Peter van Walsum de rol van Schreibtisch-Mörder was toebedeeld, die keurig aan de leiband van de Amerikanen liep. Als die nee zeiden, dan was het nee voor ''het beste dat Nederland in huis had.'' Hij wist dat hij ''als Nederlander aanzienlijk minder belangrijk'' was ''dan zij,'' en dus moest hij Holbrooke keurig voor laten gaan en mocht hij de agenda van deze Amerikaanse diplomaat braaf uitvoeren. Zo zijn namelijk de kaarten geschud, het bedienend personeel mag achteraan aansluiten. Peter van Walsum was inderdaad de tassendrager van de ware macht. Anders was hij nooit op die positie in de Veiligheidsraad terecht gekomen. Een van de resultaten van zijn aanstelling was dat er geen eind kwam aan de terreur tegen de Irakese kinderen. JP: Aren't the deaths of half a million children mass destruction? PW: I don't think you can use that argument to convince me. It is about the invasion of Kuwait in 1990. Dit soort zaken werden natuurlijk zoveel mogelijk achter gesloten deuren afgehandeld en vervolgens langdurig verzwegen. Opmerkelijk, gezien de onweersproken uitspraak van deze 'bewierrookte denker met scherpe tong' dat: "Wij behoorlijk [hebben] bijgedragen tot de openheid van de Veiligheidsraad.'' De inzet van Van Walsum is in zijn eigen ogen zo succesvol geweest dat ''het idee dat de raad in beginsel achter gesloten deuren consultaties houdt, en slechts nu en dan een open vergadering houdt om het publiek vrolijk te stemmen, is veranderd.'' Dat idee is niet bij mij als journalist veranderd, geenszins, maar kennelijk wel bij allerlei mensen die Peter van Walsum kent. Hoe dan ook, het heeft allemaal niets kunnen veranderen aan het lot van de vele Irakese kinderen onder de vijf jaar die immens leden, onder het sanctiebeleid dat onder andere Van Walsum als voorzitter vorm gaf. De enige keer dat het sanctiecomite genoemd wordt in het NRC-interview is op het moment dat de ijdele oud topdiplomaat zichzelf weer prijst: ''Ik heb als voorzitter van het sanctiecomité voor Irak vrij aardig kunnen opereren omdat er geen eenheid is.''


Meer dan 3.500 woorden en geen enkel kritische woord over de genocidale sanctiepolitiek. Dat is pas journalistiek, collega Robert van de Roer. Jij gaat het in jouw vak net zover schoppen, als Peter van Walsum dat in het zijne deed. Ik begrijp alleen een aantal dingen niet. Bijvoorbeeld Van Walsums uitspraak als deze: ''ik had vreselijk veel zin in deze baan.'' Waarom wilde hij zo graag voorzitter worden van een sanctiecomite dat een genociale politiek voerde? Ik begrijp dat werkelijk niet Vooral niet vanwege het volgende feit: 4 maart 2000 wees Denis Halliday, de voormalige VN-coordinator van het Humanitaire Programma in Irak het Westerse publiek erop dat wij de mensenrechten in Irak op grote schaal schenden. Na uit protest te zijn opgestapt verklaarde hij tegenover The Guardian: 'Ik had de opdracht gekregen om een politiek te voeren die voldoet aan de definitie van genocide: een bewust beleid dat in feite meer dan een miljoen individuen, kinderen en volwassenen, heeft vermoord. We weten allemaal dat het regime, Saddam Hoessein, de prijs voor de economische sancties niet betaalt… Het zijn de gewone mensen die hun kinderen verliezen of hun ouders door gebrek aan gezuiverd water.'

Wikipedia meldt dit over Halliday: 'A 34-year veteran[2] of the UN, Halliday resigned over the economic sanctions imposed on Iraq, characterizing them as "genocide".[2][3][4] He subsequently gave the following explanation of his decision to resign:

I often have to explain why I resigned from the United Nations after a 30 year career, why I took on the all powerful states of the UN Security Council; and why after five years I continue to serve the well being of the people of Iraq. In reality there was no choice, and there remains no choice. You all would have done the same had you been occupying my seat as head of the UN Humanitarian Program in Iraq. I was driven to resignation because I refused to continue to take Security Council orders, the same Security Council that had imposed and sustained genocidal sanctions on the innocent of Iraq. I did not want to be complicit. I wanted to be free to speak out publicly about this crime. And above all, my innate sense of justice was and still is outraged by the violence that UN sanctions have brought upon, and continues to bring upon, the lives of children, families – the extended families, the loved ones of Iraq. There is no justification for killing the young people of Iraq, not the aged, not the sick, not the rich, not the poor. Some will tell you that the leadership is punishing the Iraqi people. That is not my perception, or experience from living in Baghdad. And were that to be the case – how can that possibly justify further punishment, in fact collective punishment, by the United Nations? I don’t think so. And international law has no provision for the disproportionate and murderous consequences of the ongoing UN embargo – for well over 12 long years.[5]

In 2003 Dennis Halliday was presented with the Gandhi International Peace Award in recognition of his work drawing attention to the plight of Iraqis.

Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Denis_Halliday


De houding van Peter van Walsum is vooral ook zo verwerpelijk omdat hij zich had kunnen opstellen als een beschaafd en humaan mens zo blijkt uit zijn eigen woorden: '"Ik heb een andere kijk ontwikkeld op wat Nederland kan doen. Namelijk meer dan ik dacht. Nederland heeft voldoende gewicht, niet om dingen alleen voor elkaar te krijgen, maar wel om op allerlei gebieden als eerste schaap over de dam te fungeren." Nederland gidsland? Je hoort het tandenknarsen van Tweede-Kamerleden al. "Nou en! Dat spijt me dan. Ik ben zelf erg vóór gidsland."


Robert van de Roer: waarom heb jij verzuimd om op dat moment 'het beste dat Nederland in huis heeft' (op diplomatiek gebied dan) te confronteren met de werkelijkheid, zoals John Pilger dat deed? Waarom stelde je hem niet de vraag: 'Meneer Van Walsum, als u zelf van oordeel bent dat Nederland een "gidsland'' dient te zijn, waarom bent u dan niet als voorzitter van het sanctiecomite onmiddellijk opgestapt en heeft u niet hetzelfde gedaan als Denis Halliday, namelijk groot alarm slaan over het feit dat er een genocidale politiek werd gevoerd?' Waarom heb je die vraag niet gesteld, collega, en waarom bleef je doorgaan over allerlei volstrekt irrelevante personele kwesties die leuk zijn voor het roddelcircuit maar verder niets inhoudelijks vertellen? De taak van de journalistiek is om de macht te controleren, zoals Pilger laat zien, en niet om de macht te vleien, zoals jij deed. Peter van Walsum is momenteel Commissielid Onderzoekscommissie Irak, een commissie waarvan vermoed wordt dat het opgezet is om de zaak in de doofpot te stoppen en om de rol van premier Balkenende goed te praten. Gezien het feit dat Peter van Walsum altijd keurig het beleid dat hem werd opgedragen heeft verdedigd, verbaast het mij en ook anderen niets dat hij die zo ernstig in de fout ging met Irak nu de rol van zijn superieuren moet onderzoeken. Opletten collega. Vraag 1 is namelijk: wat is het belang geweest van degene die de Onderzoekscommissie Irak heeft samengesteld om nu juist Peter van Walsum als commissielid te kiezen? De oud-voorzitter dus van het het Sanctie Comite voor Irak, het comite dat betrokken was bij 'genocidal sanctions on the innnocent of Iraq.' Onderzoek dat eens voor de NRC-lezer. En onderzoek dan tevens wat voor man Peter van Walsum is. Wat betekenen voor hem 'recht, vrijheid en verantwoordelijkheid'? Wat voor een beeld heeft hij van stervende kinderen?


Het interview met de voorzitter van het verwerpelijke VN-sanctiecomite is beschamend. Jouw kritiekloze opstelling zal toch niet de reden zijn geweest dat je tot tweemaal toe een prijs van de correspondentenvereniging van de Verenigde Naties hebt gekregen?

De Holocaust Is Geen Rechtvaardiging meer Voor Joodse Nazi's

Eitan Bronstein, bezig de geschiedenis van straten, wijken en steden terug te geven aan Palestijnen en daarmee aan de Joden in Israël. . Zev...