woensdag 14 januari 2009

De Commerciele Massamedia 181


Ik merk dat sinds de Israelische terreur in Gaza is begonnen er veel nieuwe lezers van mijn weblog zijn. Om nu te voorkomen dat er misverstanden bestaan over mijn werkwijze vertel ik voor deze mensen wat mij motiveert.
Allereerst dit: ik ben al vier decennia journalist, ik schrijf ook boeken, ik ben 61 jaar, vader van vier kinderen en heb een levenspartner, of vrouw zoals je dat ouderwets zegt. Mijn opvattingen over goed en kwaad zijn burgerlijk, burgerlijk in de meest liberale zin van het woord. Kort samengevat ben ik tegen onrecht en ben van mening dat iedereen zich aan de wet dient te houden, dus ook politici. Ben ik objectief? Nee, geenszins. Waarom niet? Omdat het domweg onmogelijk is. Daar is de mens geestelijk niet toe in staat. Bovendien, ik citeer in dit verband graag de Amerikaanse historicus Howard Zinn: ‘Objectivity is impossible, and it is also undesirable. That is, if it were possible it would be undesirable, because if you have any kind of a social aim, if you think history should serve society in some way; should serve the progress of the human race; should serve justice in some way, then it requires that you make your selection on the basis of what you think will advance causes of humanity.’

Niet objectief dus, maar ik ben wel onafhankelijk en dat zou iedere journalist moeten zijn. Welnu, ik besteed veel aandacht aan de Israelische terreur sinds ik in het begin van de jaren negentig in gezelschap van joodse vredesactivisten door de West Bank en de Gaza Strook reisde. Ik was nog geen uur in Gaza samen met Anneke Jos Mouthaan, die later Een Ander Joods Geluid oprichtte en de joods-Israelische activiste Yael Oren toen ik zag dat Israelische militairen op de groep Palestijnse kinderen schoot waarmee ik via een tolk in gesprek was. Ik had mijn bandrecorder aan en op de geluidsband kan men de kogels horen weerkaatsen en de kinderen in paniek horen wegvluchten. Dat was mijn eerste contact met de Israelische bezetting van Palestijns land. Ik realiseerde me onmiddellijk dat niets het vermoorden van kinderen rechtvaardigt, niets, geen enkele ideologie en geen enkel geloof, ook of misschien moet ik zeggen, juist het joodse geloof niet, het geloof dat in de 1e eeuw voor onze jaartelling zo mooi is verwoord door rabbi Hillel met de woorden: “Wat jij niet wilt dat jou wordt aangedaan, doe dat ook niet een ander aan – daar komt de hele Thora op neer.”
Kortom, voor mij was meteen duidelijk dat het zionisme een misdadige ideologie was, en dat de politieke verantwoordelijken in Israel, die tot deze misdaden opdracht hadden gegeven, een stelletje gangsters waren. Een opvatting die nog eens bevestigd werd toen ik vele jaren later bij Ramallah zag hoe een Palestijns kind dat vlakbij me stond door het hoofd werd geschoten. Dat het hier geen incidenten betrof werd duidelijk toen ik in het grootste ziekenhuis in Jeruzalem werd rondgeleid door een in Nederland opgeleide Palestijnse arts die me langs de bedden van stervende kinderen voerde, Palestijnse kinderen die door Israelische kogels waren getroffen. Er was en is geen andere conclusie mogelijk: Israel is een schurkenstaat. Zo simpel. En mensen die betaald worden om deze misdaden te vergoeilijken zijn of racisten dan wel fascisten.

Op dit moment is 1 op de 3 doden in de Gazastrook een kind. In 2006 vermoordden volgens Amnesty het Israelische leger en Joodse kolonisten 120 Palestijnse kinderen, zonder dat iemand daarvoor werd veroordeeld, zoals ook nu geen enkele Israeli voor de huidige oorlogsmisdaden veroordeeld zal worden. Wat betreft die 120 kinderen; alleen de Israelische kranten hebben dit vermeld. Daarentegen werd elke Joodse dode in Israel wel vermeld door de Nederlandse commerciele massamedia. Dat is een vorm van racisme.

Wat mij al die jaren opviel was dat de westerse commerciële massamedia een buitengewoon tendentieuze voorstelling van zaken gaven, een pro-Israelische. En wat me nog meer opviel was dat de berichtgeving zo eenzijdig was dat het net was alsof de Palestijnen de agressors waren, de bezetters, de onderdrukkers, en niet de joods-Israeli’s. Het was ook verbijsterend hoeveel de Nederlandse commerciële massamedia verzwegen.

Welnu, het enige dat ik op deze weblog doe, is laten zien dat er een andere kant van de medaille is. Dat het allereerst de Palestijnen zijn die al meer dan een halve eeuw vervolgd worden door de joods-Israeli’s. Meer doe ik eigenlijk niet. Ik probeer, in tegenstelling tot de Nederlandse massamedia en de pro-Israel lobbyisten, geen eenzijdige voorstelling van zaken te geven, ik probeer alleen tegenwicht te geven aan de eenzijdige voorstelling van zaken van mijn collega's. De joods-Israelische hoogleraar Benjamin Beit-Hallahmi die ik interviewde, schreef in zijn boek Original Sins: ‘Het lijden van de joden door de eeuwen heen, en speciaal tijdens de Holocaust, is gebruikt om het ontzeggen van Palestijnse rechten te rationaliseren en te rechtvaardigen. Dit is zo doeltreffend gebeurd dat de Palestijnen beschouwd worden als de agressors in het Israëlisch-Palestijnse conflict, dat gezien wordt als een simpele voortzetting van de eeuwenlange joodse vervolging.’ En de westerse commerciële massamedia zijn bepalend geweest in het scheppen van dat beeld.

Ik schrijf dit omdat een autochtoon op de allochtonenweblog dit schrijft: ‘Pro-Israelisch of pro-Palestijns? Of je de Nederlandse berichtgeving over het conflict tussen Israël en Palestina als pro-Israëlisch of juist pro-Palestijns ervaart, zegt waarschijnlijk vooral iets over je eigen stellingname in dit conflict. Er is slechts in beperkte mate onderzoek gedaan naar de Nederlandse berichtgeving. Hieruit bleek dat de Nederlandse berichtgeving vooral pro-Israëlisch is. Een zelfde conclusie kun je trekken na een bezoek aan het blog van journalist Stan van Houcke… Nuance is moeilijk in tijden van oorlog. Aan journalisten de moeilijke taak die nuance en de onafhankelijkheid zoveel mogelijk te blijven zoeken.’ http://allochtonen.web-log.nl/allochtonen/2009/01/slachtofferscha.html

Ook dit is een onjuiste voorstelling van zaken, zoals u inmiddels begrepen zult hebben. Er is geen sprake van gelijkwaardige partijen, alsof ik in mijn eentje het kan opnemen tegen de vloedgolf aan propaganda. Alsof ik een verkeerde voorstelling van zaken geef. Bovendien, een volwassen mens weet dat men in zaken van leven en dood niet genuanceerd kan zijn. Genuanceerd over het vermoorden van kinderen? De schrijver is ernstig in de war. Ik ben niet pro-Palestijns. Ik ben een vader van vier kinderen wiens diepste overtuiging is dat niets het vermoorden van kinderen rechtvaardigt en die vindt dat elke journalist of propagandist die stelt dat deze Israelische terreur ‘gerechtvaardigd’ is ogenblikkelijk bestreden moet worden met feiten. En zo ook elke collega van mij die het niet relevant vindt om te berichten over een gedood Palestijns kind terwijl hij of zij wel elk gedood Israelisch kind vermeldt. Ben ik daarmee anti-Israelisch, dus tegen de joods-Israselische bewoners, 80 procent van de bevolking, zoals de schrijver hierboven impliceert? Nee, natuurlijk. Ik ben wel tegen een natie die zich als een schurkenstaat manifesteert. Dat is alles.

5 opmerkingen:

Anoniem zei

Ik begrijp heel goed je stellingname. Mij wordt nogal eens partijdigheid verweten omwille van mijn islamitisch geloof. Als wij de wereld opdelen in sectarische kampen, omdat wij niet meer in staat zijn om recht van onrecht te scheiden, omdat de context niet belangrijk is maar het eendimensionale beeld, dan moeten wij ons ernstig zorgen maken over de toekomst van onze beschaving. In een geglobaliseerde wereld gaat die nieuwe realiteit steeds meer tegen ons gebruikt worden.

Anoniem zei

Wat een prachtig verwoord stuk!
In 1987 heb ik 3 maanden in een kibbutz in Israel gewerkt en ik ben met Joden en Palestijnen opgetrokken. Ik weet nog dat ik me toen al zo machteloos woedend kon voelen over hoe de Palestijnen behandeld werden.
Ik heb er zelfs bijgestaan toen ze de Palestijnen met wie ik in de auto zat vernederde. Toen ik de soldaten begon uit te lachen om hun belachelijke gedrag werden deze palestijnen achter de post geslagen en smeekten me om de militairen niet uit te lachen. Is dat machtsvertoon of is dat machtsvertoon? Knulletjes van 19 jaar met een enorm geweer in hun handen die zich heel wat voelen op zo'n moment.
Vlak nadat ik weg was brak de eerste intifada uit. Iets wat ik heel goed begreep.
Van de week heb ik huilend achter mijn pc gezeten toen ik beelden zag van kapotgeschoten palestijnse kinderen en baby's. Ik krijg er weer tranen van in mijn ogen.
Ik beschouw mezelf niet als pro joods of pro palestijns. Ik kan alleen ontzettend slecht tegen onrecht! En inderdaad niks maar dan ook niks rechtvaardigd het vermoorden van kinderen. Alsof een baby een terrorist is! Pfffffffffff

Anoniem zei

Beste Stan,

Voor alle duidelijkheid: ik ben een vaste bezoeker van je blog en waardeer je werk, omdat ik bij jou lees wat ik elders niet lees. Ik besef na een bezoek aan je blog steeds weer hoe eenzijdig er in Nederland bericht wordt. Met groet,

Ewoud

Sonja zei

Beste Stan,

Laat ik zeggen dat ik niet voor mijn plezier op je weblog kom lezen. Hoe kan het ook anders. Maar wát een bron van informatie is het in de loop der tijd geworden is. Regelmatig zoek ik er iets in op - o ja, hoe zat dat ook alweer. Niet alleen je parate feitenkennis dwingt respect af, maar bijvoorbeeld ook de citaten die je soms (terecht) herhaaldelijk publiceert zijn inzichtelijk, en de gedeeltes uit je interviews. En altijd kijk ik uit naar je commentaren bij berichten uit de media.

Ik heb al lang begrepen dat je een betrokken mens bent. Dat mis ik bij andere journalisten. Het is vreemd, in bijna de meeste beroepen is betrokkenheid bij het onderwerp van essentieel belang om dat beroep goed uit te (kunnen) oefenen. Bijvoorbeeld de beroepen in de zorg en hulpverlening, in de culturele sector, maar ook een bakker bakt beter brood wanneer hij brood belangrijk vindt. De meeste journalisten missen dat vind ik. Ik lees meer betrokkenheid bij de verpakking van het artikel (t.a.v. het doel wat ermee beoogd wordt!), dan bij de inhoud. Het leest alsof de inhoud al (voor)gekookt is, en de journalist vervolgens het bord moet opmaken, zoals ze dat in hun opleiding ongetwijfeld zullen leren.

Gelukkig onderscheid jij op je weblog de broodschrijvers van de journalisten, en hoe beter zou de wereld niet worden wanneer de publieke opinie niet meer gegijzeld werd door propagandeurs. Denk ik wel eens. Gelukkig is er nu internet zodat de lezer, indien hij daartoe in staat is, het kaf van het koren kan scheiden en bloggende journalisten zoals jij het bereik krijgen dat ze verdienen.

De kinderen. Ja, zij zijn het belangrijkst. Zij zijn onze toekomst, maar vooral ook ons geweten. Toen jij in Gaza en op de Westoever was, kreeg ik mijn kind, meen ik. Het moederschap heeft mijn standpunten aangescherpt en verrijkt. De nonsens werd duidelijker nonsens, de zaken die er toe doen belangrijker. Maar ook mijn verontwaardiging groter. En dat is goed. Bij veel mensen merk ik dat men in de loop der tijd 'numb' worden van het doorlopende geweld en onrecht in de wereld. Bij mij is het juist andersom. Misschien is dat een keuze. Ik prijs me elke dag weer gelukkig wanneer ik naar mijn kleine grote meid kijk. Tegelijkertijd ben ik me bewust van het ongeluk van anderen.

Menselijkheid en recht, daar moet het om gaan in de wereld. 'No Justice No Peace' emailde vorige week een kennis van me, Roz Payne, archivaris van Newsreel Films. Zij schreef mij over haar ervaringen in Gaza en de Westoever. Ongeveer dezelfde als de jouwe. En van iedereen die er geweest is. Zonder recht geen vrede. Dus moet er recht geschieden, altijd, overal, en voor iedereen.

Anoniem zei

Dank je. Ga zo door.