zaterdag 15 november 2008

Schedel Zonder Tand 2



Mijn vriend Ton Lankreijer e-mailde me dit naar aanleiding van mijn opmerkingen over het bediamante schedeltje van Damien Hirst:
'Natuurlijk werd de diamanten schedel op slag een icoon van deze tijd. Een zelfde icoon als het cola-flesje of de Chevy voor een ander tijdvak, the american dream.

Opgetuigde schedels komen altijd en overal voor, van onze middeleeuwen tot de tibetaanse cultuur tot in de feestwinkel.
Maar ten tijde dat het masker van Wallstreet valt, is een schedel bezet met diamanten de perfekte variant.

Wat is immers een beter symbool voor gebakken lucht, dan een steensoort die schaars en dus duur wordt gehouden dankzij monopolie (Beers) en manipulatie (contracten met andere vindplaatsen dan Zuid-Afrika, bijv. Rusland). Ondanks dat de steen al sinds een decenium kan worden gemaakt in een laboratorium – loepzuiver zelfs.
Verder verschillen de steentjes niet zoveel van schelpes, stokjes, muntjes, whatever.

Toch is het een aanstekelijk idee dat diamant – zoals een ingezonden NRC-brief vorige week meldde – uit louter koolstof bestaat en derhalve net zo prachtig smeult als steenkool?
Wat drukt beter uit dat je ondanks de dikke laag rijkdom nog steeds dezelfde sterflijke schedel hebt als een boer in Ethiopië?

Op zich is een schedel als icoon zo plat als de kop van Juul op een dubbeltje. De kunst schuilt in de marketing ervan – ook passend bij deze tijd. Hoe krijg je een meute zo gek om hiervoor in de rij te gaan staan tijdens een koude museumnacht?

En beetje kunstenaar had het ding echter als ‘basismateriaal’ bezien. Misschien had hij het zo gemaakt dat de diamanten langzaam loslieten en eruit vielen. Wat mij betreft, Stan, hadden er wel wat meer tanden mogen ontbreken onderhand.

Of hij had à la Pete Townsend met z’n gitaar en plein publique een groot vergrootglas geinstalleerd, net zolang totdat de schedel in de fik zou vliegen. Met als achtergrondsmuziek ‘Diamands are forever and ever and ever...’
Maar goed, ik ben kunstenaar noch zakenman - slechts jolig.

Als je me nog wat ruimte geeft, Stan, wil ik nog iets opmerken. Alle geschenken die een man na een eeuw marketing aan een vrouw ‘dient’ te geven, zijn inmiddels bedenkelijk of besmet.
Van diamant tot bont tot goud tot parels tot bloemen.
Maar de cliché’s zitten er wereldwijd ingeramd, mede dankzij Hollywood. Zo weet een moderne man in Nepal dat hij een echtelijke ruzie bijlegt met een bloemetje.
Het vinden van een bloemenwinkel in Kathmandu is wellicht lastiger...

Je schreef over de nieuwe betekenis van ‘branding’. Ik hoop dat ik hiermee m’n steentje heb bijgedragen om iets verder te komen dan de branding (of bashing) van het Hirst-schedeltje,-
for the laugh of mankind.'

vrijdag 14 november 2008

De Israelische Terreur 466

En de Israelische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking gaat onverminderd door met hulp van het Westen. Het mag van het beschaafde Westen om het onbeschaafde Oosten eronder te houden.

'UN 'has run out of Gaza food aid'
The UN has no more food to distribute in the Gaza Strip, the head of relief efforts in the area has warned.

John Ging said handouts for 750,000 Gazans would have to be suspended until Saturday at the earliest, and called Gaza's economic situation "a disaster".
Israel earlier denied entry to a convoy carrying humanitarian supplies.
It has prevented the transfer of all goods into Gaza for nearly a week, blaming continuing rocket attacks by Palestinian militants.
The United Nations Relief and Works Agency (Unrwa) distributes emergency aid to about half of Gaza's 1.5m population.
"We have run out [of food aid] this evening," said Mr Ging, Unrwa's senior official in Gaza.
"Unless the crossing points open... we won't be able to get that food into Gaza," he told Reuters news agency.
Access denied
Also on Thursday, Israel refused permission for a group of senior European diplomats to visit the coastal enclave.

It has also prevented journalists, including those from the BBC, from entering the territory.
Limited supplies of fuel were sent over on Tuesday after Gaza's only power plant ran out of diesel.
Militants say the mortar and rocket fire is their response to what they say is Israeli aggression against Gaza.
Israeli government spokesman Mark Regev insisted any improvement would be dependent on the Hamas movement which runs the Gaza Strip.
"There's been a combat situation and it's very difficult to have unhindered functioning of the border crossings in a situation where shooting is going on," he said.
On Wednesday, Israeli troops killed four Palestinian militants from the Hamas movement, which has controlled Gaza since it wrested power from the Fatah-dominated Palestinian Authority in June 2007.
Witnesses said fighting broke out on the Gaza border after Israeli armoured vehicles crossed into the territory near Khan Younis.
The army said its soldiers were trying to stop militants plant a bomb near the security fence surrounding the strip.

Aleem Maqbool reports from a closed crossing into the Gaza Strip.
The Gaza power plant provides most of the electricity used in Gaza City; Israel supplies most of the rest of the territory's energy needs, but the system is liable to become overloaded and blackouts are common.
Israel occupied Gaza in 1967, but pulled military forces and Jewish settlers out in the summer of 2005.
Access to the territory, which is home to about 1.5m Palestinians, remains under the control of Israel's military, as does its airspace and territorial waters.
Egypt controls the southern entrance to Gaza at Rafah, and goes along with the policy of isolating the Hamas movement, which Israel and its allies brand a terrorist group.
The current round of clashes and rocket fire began on 5 November when Israeli troops entered Gaza to destroy what Israel said was a tunnel dug by militants to abduct its troops.
One militant died in the gunfight, and a subsequent Israeli air strike on Hamas positions in southern Gaza killed at least five fighters.
Hamas responded with a barrage of rockets fired into Israel. There has been intermittent rocket fire since, causing no Israeli casualties.
A truce between the two sides declared on 19 June had largely held.
Both sides have accused the other of violating the truce, but maintain that they remain committed to it.

Laurie King, PhD
mailto:zinjabeel@mac.com

De Commerciele Massamedia 161



Making Islamophobia Mainstream

How Muslim-bashers broadcast their bigotry


A remarkable thing happened at the National Book Critics Circle (NBCC) nominations in February 2007: The normally highbrow and tolerant group nominated for best book in the field of criticism a work widely viewed as denigrating an entire religion.The nomination of Bruce Bawer’s While Europe Slept: How Radical Islam Is Destroying the West From Within didn’t pass without controversy. Past nominee Eliot Weinberger denounced the book at the NBCC’s annual gathering, calling it “racism as criticism’’ (New York Times, 2/8/07). NBCC board president John Freeman wrote on the group’s blog (Critical Mass, 2/4/07): "I have never been more embarrassed by a choice than I have been with Bruce Bawer’s While Europe Slept. . . . Its hyperventilated rhetoric tips from actual critique into Islamophobia."Though it didn’t ultimately win the award, While Europe Slept’s recognition in the highest literary circles was emblematic of a mainstreaming of Islamophobia, not just in American publishing but in the broader media. The term “Islamophobia” refers to hostility toward Islam and Muslims that tends to dehumanize an entire faith, portraying it as fundamentally alien and attributing to its followers an inherent, essential set of negative traits, such as irrationality, intolerance and violence. And not unlike the charges made in the classical document of anti-Semitism, The Protocols of the Elders of Zion, some of Islamophobia’s more virulent expressions—like While Europe Slept—include evocations of Islamic plots to dominate the West. Islamic institutions and Muslims, of course, should be subject to the same kind of scrutiny and criticism as anyone else. For instance, when a Norwegian Islamic Council debates whether gay men and lesbians should be executed, one may forcefully condemn individuals or groups sharing that opinion without pulling all European Muslims into it, as did Bawer’s Pajamas Media post (8/7/08), “European Muslims Debate: Should Gays Be Executed?” Similarly, extremists who justify their violent actions by invoking some particular interpretation of Islam can be criticized without implicating the enormously diverse population of Muslims around the world. After all, reporters managed to cover the Oklahoma City bombing by Timothy McVeigh—an adherent of the racist Christian Identity sect—without resorting to generalized statements about “Christian terrorism.” Likewise, media have covered acts of terrorism by fanatics who are Jewish—for instance, the Hebron massacre carried out by Baruch Goldstein (Extra!, 5–6/94)—without implicating the entirety of Judaism.'

Chef Staf Rahm Emanuel 20


Informatie die de Nederlandse commerciele massamedia angstvallig verzwijgen maar die de BBC wel vermeldt. Chef Staf van het Witte Huis, Rahm Emanuel, verontschuldigt zich voor de racistische opmerkingen van zijn vader, de voormalige Irgun-terrorist Benjamin Emanuel.

'Obama aide apologises to US-Arabs

Rahm Emanuel apologised to Arab-Americans on behalf of his family
President-elect Barack Obama's White House chief-of-staff Rahm Emanuel has apologised to the US-Arab community for remarks made by his father.
Benjamin Emanuel told an Israeli newspaper that his son, who is Jewish, would "obviously influence the president to be pro-Israel".
He also referred to Arabs in a way which a leading Arab-American group called an "unacceptable smear".
A spokesman for Rahm Emanuel said he had called the group to apologise.
Mr Emanuel also offered to meet members of the American-Arab Anti-Discrimination Committee.
In the interview last week with the Israeli daily newspaper Ma'ariv, Israeli-born Benjamin Emanuel talked about his son's new job.
Anger at remarks
He said: "Obviously he'll influence the president to be pro-Israel. Why wouldn't he? What is he, an Arab? He's not going to be mopping floors at the White House."
His remarks angered the American-Arab Anti-Discrimination Committee, which called on Rahm Emanuel to condemn them.
On Thursday, his office issued a statement saying that the veteran Democratic congressman had called the group's president, Mary Rose Oakar. It said that he had "apologised on behalf of his family and offered to meet with representatives of the Arab-American community at an appropriate time in the future".
On its website, the committee quoted Mr Rahm as saying: "From the fullness of my heart, I personally apologise on behalf of my family and me. These are not the values upon which I was raised or those of my family."
Ms Oakar welcomed the apology, saying: "We cannot allow Arabs and Muslims to be portrayed in these unacceptable terms."
Rahm Emanuel served as deputy chief of staff to Bill Clinton and analysts say he has a reputation for forceful negotiation and unwavering loyalty.
As Mr Obama's chief of staff - and one of his closest advisers - he will be responsible for delivering the president's policy platform.
Some Middle East commentators have voiced concern about the appointment of Mr Emanuel, who has a pro-Israel record.
However, the congressman himself dismissed the idea and said that Mr Obama did not need his influence to "orientate his policy toward Israel".'

Paul Brill van de Volkskrant 9

In 1983 verscheen het boek Israel: een blanco cheque? waarin 'twintig auteurs van joodse en/of linkse huize een poging [doen] de "dialoog van doven" over Israel en de Palestijnen te doorbreken.' Een van de 'auteurs' was Paul Brill die 'acht jaar lang redacteur bij De Groene Amsterdammer [was],' en 'momenteel als redacteur verbonden [is] aan De Volkskrant.'

Het is interessant dit boek nog eens te lezen omdat het een helder beeld geeft van de gecompliceerde relatie met Israel die deze 'auteurs van joodse en/of linkse huize' hadden en ten dele nog steeds hebben. Want zowel links als joods in Nederland kunnen zich natuurlijk niet encanailleren met een kolonialistische staat, die almaar doorgaat met het bezetten en stelen van Palestijns land op de Westbank.

Uit de bijdrage van Paul Brill blijkt ook een problematische verhouding met zijn eigen achtergrond. Zo schrijft hij: 'En dan arriveer je in Israel. Jij zult daar met je eigen afkomst worden geconfronteerd, was me van zeer nabij voorspeld. Maar wat is je afkomst wanneer je joodse vader geheel heeft gecapituleerd voor de bekeringsijver van je katholieke moeder? Nebbisj. Of nog minder: minder dan een halfjood, zoals me eens smalend werd toegevoegd door iemand die zich op latere leeftijd had laten besnijden.'

Deze wrange beschrijving van zijn eigen 'afkomst' illustreert een aantal zaken. Allereerst lijkt Paul Brill ernstig te twijfelen aan zijn eigen identiteit. Wie was hij nu eigenlijk, wat was zijn 'afkomst'? Joods? Katholiek? Joods Katholiek? Hij weet het niet. Bekend is dat 'de vraag wie Joods is het Jodendom vooral vanaf de 20e eeuw intens bezig houdt. De definitie van "wie is Joods" en Jood-zijn gebaseerd [is] op de traditionele joodse wetgeving en luidt: Alleen die persoon waarvan de moeder ten tijde van de geboorte een Jodin was of de persoon die zich vrijwillig tot het jodendom heeft bekeerd op grond van de Joodse wetten is Joods.'

Volgens deze definitie is Paul Brill niet joods, maar katholiek. 'Nebbisj' schrijft Brill dan ook, een kreet van medelijden, ach arme ik. 'Of nog erger' voegt hij daaraan toe: 'minder dan een halfjood.' En dan volgt er een bittere opmerking die duidelijk maakt dat het belangrijk genoeg voor hem was om dit na al die jaren nog eens op te schrijven. 'Minder dan een half-jood.' Het raakte hem diep. Die opmerking was als een angel in zijn bewustzijn blijven steken. 'Minder dan een half-jood'. Alsof zijn vader nooit had bestaan. Alsof hij geen zoon was van zijn vader.

'Eens,' zei iemand dit, iemand die pas 'op latere leeftijd' besneden was, het kenmerk dat kennelijk in Paul's ogen iemand pas echt joods maakt. Brill schept het beeld te zijn opgegroeid in een gezin, gedomineerd door een sterke 'katholieke moeder' en een zwakke 'joodse vader', die 'geheel heeft gecapituleerd,' dus volledig onderworpen was aan de katholieke moeder. 'Gecapituleerd' dus, alsof er sprake was van een oorlog in het gezin, een oorlog die door de vader werd verloren, en die de zoon achterliet met grote twijfels over zijn eigen identiteit. Wie ben ik? En hoe verhoud ik me als zoon uit een katholiek gezin ten opzichte van Israel, 'de joodse natie'? Het zijn makkelijke vragen, maar buitengewoon moeilijk te beantwoorden voor iemand die de eigen identiteit niet kent.

Ik overdrijf niet als ik stel dat Paul Brill, de opiniemaker van de Volkskrant, een uiterst complexe relatie heeft met zijn eigen achtergrond, en - veel belangrijker nog voor de buitenwereld - met Israel. Ik stel dit omdat Brill zich steeds meer ontwikkeld heeft als een pro-Israel lobbyist. Dat bleek afgelopen woensdag weer toen de Volkskrant een propagandistisch interview van Brill met de joods-Israelische historicus Benny Morris afdrukte onder de kop: 'Dreigingen voor Israel worden niet minder met komst Obama.' Daarover in een volgend stuk meer.

Chef Staf Rahm Emanuel 19

'Wikipedia deletes Benjamin Emanuel entry

Wikipedia has deleted Rahm Emanuel's father's page. Benjamin M. Emanuel's entry was recommended for deletion shortly after Obama named the younger Emanuel as his Chief of Staff, and it looks like it had already been deleted (or recommended for deletion) once before in January of 2007."Benjamin M. Emanuel" is no longer searchable in Wikipedia, but the former-page can be accessed through the original URL: http://en.wikipedia.org/wiki/Benjamin_M._Emanuel The old entry is no longer even in Google cache. The Progressive Mind was forward-thinking enough to save the original entry, including the original links. Here's what it used to say: http://www.theprogressivemind.info/2008/11/benjamin-m-emanuel-wikipedia-free.htmlAnd here's a screenshot (from Blog-Reporter)'

Obama 55

'Open letter to Mr Barack Obama, US President-elect
From Friends of Lebanon, United Kingdom
14 November 2008

A UK-based group asks Barack Obama how can he reconcile his promise of change with his unabashed support of Israeli crimes in the Middle East, and calls on him to choose between seeking “profit from the illusion of power” or seeking “pride from the reality of respect”.

Dear Mr Obama:

Tell me we haven’t been bamboozled. We need the change you promise, but something just doesn’t seem right. After eight years under a Bush administration that engendered misery at home and around the world, the United States had found itself distrusted, scorned and despised. And so it seems – correct me if I’m wrong here, please – the US did what the US does best: sell.Public relations. Imagine with me, if you will, a room of men, probably old white men, with a problem. How do we, they ask themselves, hold onto our place as the world superpower, yet at the same time get rid of all the bad PR, those annoying threats and censures? How do we, they ask themselves, appease the voices that dare to suggest we’ve gone too far? Without, of course, conceding anything. Epiphany! Change our image, not our style. Ah, the art of American business. Substance is irrelevant, just package it and sell it. They grabbed onto the marketing ploy that has sold many a dubious product: “New and improved.”Change? Those old white men found the packaging solution. How about the biggest change in American history, colour in the white house? Appearance is all that matters. It would have pushed their luck to choose an African American whose ancestors had struggled to rise from having been degraded as slaves. Such a man may have been too empathetic to the oppressed of the world. No, your past and your appearance was enough; their front man need only carry the pretence of change. Mr Obama, look in the mirror. You don’t look like them, those old white men. Marketing ploy extraordinaire: product aside, a different image is new and exciting. “Change,” you advised the world, to an America “where all things are possible.” And we the consumers dared to hope. Maybe he really is, we dreamed, new and improved. The marketers knew the American voters were hungry for talk. Just look at the phenomenal success of YouTube, internet blogging, endless streams of reader-comments, editorial columns, talk shows of every variety. Voters were frustrated – fighting for oil, fighting to make a living – and frustration is vented in talk. With your charming smile you promised dialogue, diplomacy without preconditions; you said “we are nice, you see, we like to talk too.” While the magicians distracted us with your youthful dark appearance, however, while we focused on our new-found open-mindedness, you selected Joe Biden as your vice-presidential candidate. Were you off your game? Or just hoping we wouldn’t dare burst our bubble of self-righteousness by pointing out that this old white man gleefully announced he was a Zionist? The USA’s domestic welfare has been irrevocably intertwined with its foreign policy in the Middle East. And the Middle East is hurting. Now you are an intelligent man, Mr Obama. Did you not think that bringing an unabashed Zionist with you to the White House might tend to dump salt into the wound? Your statement on foreign policy is clearly dominated by Middle Eastern issues. You promise change. You promise dialogue and diplomacy without preconditions to resolve these issues. Yet a truly significant portion of your statement is spent on swearing in the most absolute terms your unmitigated, incontrovertible and permanent allegiance to Israeli interests. And then Biden. Talk about preconditions.In fact, your preconditions are so prevalent that the concept of dialogue is ludicrous. You state that “Not talking doesn't make us look tough – it makes us look arrogant, it denies us opportunities to make progress.” How true. Just what the consumer needed to soothe his conscience. We are not bullies, you assured us, as you offered “direct diplomacy without preconditions to end the threat from Iran.” But wait a minute, Mr Obama, does that statement not presume that there is a threat from Iran? Once upon a time US intelligence documented that there was no threat, a point which has been obfuscated by a smoke cloud of politically-motivated accusation. Perhaps it is time to hire a new team of writers, Mr Obama, because they failed to notice the contradiction between the phrase “direct diplomacy without preconditions” and the undeniable precondition which immediately follows that phrase in flashing lights:
Obama and Biden will present the Iranian regime with a clear choice. If Iran abandons its nuclear programme and support for terrorism, they would offer incentives like membership in the World Trade Organization. If Iran continues its troubling behaviour, Obama and Biden will step up our economic pressure and political isolation.'

Het Neoliberale Geloof 292

Een lezer e-mailde me dit bericht uit de Telegraaf:

'vr 14 nov 2008, 08:16

Nick Leeson ziet overal nieuwe Leesons opstaan

AMSTERDAM - Toezichthouders zijn meestal incompetent, bankdirecties nog altijd onwetend van beleggingsproducten en handelstechnieken. Nick Leeson, de handelaar die de sjieke 233 jaar oude Barings Bank in 1995 met grootschalige fraude te gronde richtte, ziet opnieuw financiële fraude ontstaan.


"Er is te weinig controle, te weinig begrip van hoe producten werken en geen totaaltoezicht. Telkens weer.” Maar werken voor een toezichthouder wil hijzelf niet. „Mijn werk-levenbalans is op orde”, aldus de huidige manager van het Ierse Galway United.

Tientallen riskmanagers, door de kredietcrisis opeens gewaardeerd, hingen gisteren aan Leesons lippen op Nyenrode, ook om te leren van de kredietcrisis, de zelfverrijking op Wall Street en de volgende Leeson: de Franse effectenhandelaar Jérôme Kerviel die Société Générale €4,9 miljard verlies toebracht. Leeson erkende schuld aan optieconstructies waarmee hij zijn handelsverliezen van zo’n £650 miljoen probeerde af te dekken. „Ik had schuld én de bank die geen toezicht hield. Maar ik vooral”, zei de man die vierenhalf jaar in de cel doorbracht.
Met zijn speculaties boekte het beurstalent vanaf 1992 op de Nikkei Index tot 10% van alle inkomsten van ’zijn’ Barings Bank, waar ook de Britse koningin geld stalde. Een kortstondig verlies van £20.000 stalde hij op een inmiddels legendarische geheime rekening 88888.
Jaren kon de gretige Leeson Barings om telkens meer geld vragen. Zijn chefs doorzagen de constructies niet – sterker, de afrekeningen werden door Barings dagelijks vernietigd. „Ik had veel meer uitgedaagd moeten worden, mezelf moeten verklaren, maar dat gebeurde nooit. En mijn indruk van de financiële wereld is dat dit ook nu niet gebeurt.”
Toen beurzen en beleggers vragen stelden over zijn niet gedekte rekeningen, kon de Barings-top de brieven niet beantwoorden. Leeson kreeg de brieven zelf: of hij ze wilde beantwoorden. „De top snapte de producten niet.”
In de huidige crisis zijn niet meer regels nodig, zegt hij, maar vooral kwalitatief goed opgeleide mensen met de ervaring van de werkvloer, zegt de man die op internet pokert en met eigen geld handelt.
Leeson werd na zijn straf door Essent gevraagd risk management op te tuigen. Typerend voor de laksheid bij banken noemt hij het feit dat hij na zijn straf meteen een bankrekening kon openen, meerdere creditcards kreeg uitgereikt, terwijl schuldeisers £100 miljoen aan vorderingen op hem hadden lopen.'

Obama 54


Naar aanleiding van een stukje dat ik over de marketing van het product Obama schreef, zie http://stanvanhoucke.blogspot.com/2008/11/obama-51.html, reageerde Roos met het volgende:

'Beste Stan,

De reactie van Obama tegenover die oorlogsinvalide staat in schril contrast met de harteloosheid van de Bush-administratie. Er is niet één lid van de Bush-administratie die ooit een terugkeer van gewonde, laat staan dode soldaat op de militaire luchthaven van Dover meegemaakt heeft.Er is, zeker in het begin van deze oorlog in Irak steeds weer het verhaal opgehangen van een propere, nette oorlog war er minmaal eigen soldaten het slachtoffer van werd. We weten nu dat die 'brave man and woman' na twee jaar alle recht verliezen op medische hulp, dat ze, verwond als ze zijn, geen werk meer vinden en dat ze dus omdat ze werkloos zijn, de hypotheek op hun huis niet meer kunnen betalen, ze staan dus letterlijk op straat...Tja... je kan het Obama niet kwalijk nemen dat hij op 'Veterans Day' een signaal wil geven dat hij wél om die Veteranen geeft. Enne... Is die vrouw-zonder-benen nu eenmaal niet de beste ervaringsdekundige voor de misère waarin die veteranen gevallen zijn? Kan zij niet het beste inschatten wat de problemen zijn van de veteranen? Of had je liever een perfect 'intacte' minister van veteranenzaken gezien die nooit ofte nooit een slagveld van dichtbij gezien had? Geplaatst door Roos. op stan op 3:25 AM '
Mijn antwoord is deze:
'Beste Roos,
Ik neem Obama niet kwalijk dat hij een slachtoffer omhelst, ik neem hem kwalijk dat hij hypocriet is, door de suggestie te wekken dat hij werkelijk iets geeft om slachtoffers. En dat nu doet hij niet. Zo heeft Obama nooit toegezegd de oorlog in Irak te be-eindigen door alle troepen onmiddellijjk terug te trekken. Integendeel, hij is voor het langdurig stationeren van tenminste 80.000 Amerikaanse militairen in Irak. Worden die aangevallen dan zal het verzet worden bestreden vanuit de lucht, net als nu in Afghanistan. Het gevolg zal zijn, zoals de Amerikaanse wetenschappster Phyllis Bennis helder uiteenzette vorige week in Amsterdam, dat het aantal burgerslachtoffers drastisch zal toenemen. Luister hier naar haar analyse. http://www.stanvanhoucke.net/audioblog/pivot/entry.php?id=40#body Of via i-Tunes Store als je mijn naam in typt.
In Afghanistan zal Obama de oorlog alleen maar gaan opvoeren. Dit zijn de feiten.
Als Obama dus werkelijk om slachtoffers zou geven dan zou hij allereerst voorkomen dat er nieuwe slachtoffers vallen, nietwaar. Als hij werkelijk iets om de jongedame op de foto zou geven dan zou hij onmiddellijk voorkomen dat nog meer Amerikaanse militairen hun benen en armen en hun leven verliezen. Dat spreekt voor zich. En niet alleen Amerikaanse militairen, maar sterker nog, hij zou onmiddellijk voorkomen dat er nog meer burgerslachtoffers in Irak vallen als gevolg van de illegale Amerikaanse invasie in dat land. Al meer dan een miljoen mensen zijn in Irak om het leven gekomen. Een humanist zou zoiets onmiddellijk stoppen. Zolang Obama dit niet stopt is zijn omarming een loos gebaar, niet meer dan propaganda.
Punt 2. Je schrijft: 'Enne... Is die vrouw-zonder-benen nu eenmaal niet de beste ervaringsdekundige voor de misère waarin die veteranen gevallen zijn? Kan zij niet het beste inschatten wat de problemen zijn van de veteranen? Of had je liever een perfect 'intacte' minister van veteranenzaken gezien die nooit ofte nooit een slagveld van dichtbij gezien had?'
Het zou best kunnen, Roos, dat zij beter is. Maar we weten het niet, want wat zij zal willen is in de praktijk van de politiek in wezen tamelijk onbelangrijk. Belangrijk is welke beleidsruimte ze krijgt. Nu wordt de indruk gevestigd dat Obama haar de ruimte zal geven. Maar dat is alleen maar een indruk, dus propaganda.
Kortom, ik ga ervan uit je beweringen te hebben gerelativeerd. Zo niet, laat het me weten.
Vriendelijke groet
Stan.

donderdag 13 november 2008

Obama 53

'Personal branding

Personal branding helpt je bij het vinden van de juiste baan en het maken van promotie. Hoe werkt dit uit Amerika overgewaaide fenomeen? Beschouw jezelf als een merk. Weet wat je uniek maakt en onderscheid je van anderen.
Brand is Engels voor merk. Oorspronkelijk betekende branding het brandmerken van vee, maar tegenwoordig staat branding voor het beeld dat een merk oproept:
je ziet een pak Douwe Egberts en denkt: “gezellig”
je loopt een Hema binnen en denkt: “echt Hema”
je ziet een man uit zijn Volvo stappen en denkt: “degelijk, veilig, maar oersaai”
Personal branding is het jezelf als merk presenteren aan anderen, waarbij je positieve beelden en associaties oproept. Je gebruikt je persoonlijkheid, kennis en ervaring om je te onderscheiden van anderen. Je laat je werkgever en je klanten zien wie je bent en waar je voor staat...

Waarom personal branding?
“Elk aanbod schept zijn eigen vraag” is een bekende spreuk uit de economie. Als die ook voor mensen geldt is personal branding voor iedereen van belang. Door jezelf als duidelijk merk aan te bieden creëer je je eigen markt en je eigen mogelijkheden.'

Obama 52



Obama and the Crisis of Expectation
by Shamus Cooke
Global Research,

With Obama elected President but not yet inaugurated, the question on everyone’s mind is, “what’s going to happen next?” Millions of people around the world are hoping that a Obama presidency will radically change the course of US politics, and with it, world politics. This is especially true for the huge numbers of mostly young volunteers working for Obama’s campaign, most of whom had never been involved in politics before.And while it is impossible to predict the future precisely, one can make an educated guess as to Obama’s future actions, based on answering two fundamental questions: which social class is Obama and the Democratic Party going to represent while in office, and what are the current interests of that class. For example, if Obama were to act in the interests of the working class, a number of measures would be immediately taken, such as increasing wages, improving healthcare, funding schools, ending war, etc. If, on the other hand, Obama is going to represent the ruling class, we can expect policies similar to the Bush Presidency, who long ago proved himself to be a puppet for the banks and corporations.At this point, there is more than ample proof that Obama will be representing the interests of corporate-elite. How do we know this? 1. Obama’s electoral campaign raised hundreds of millions more than John McCain’s, most of it coming from the rich. 2. Obama’s “dream team” of economic advisers are all top CEO’s and Wall Street insiders (including the richest man in America, Warren Buffet); his Chief of Staff, Rahm Emanuel is a hardened member of the Washington political establishment. 3. Since winning the democratic nomination, Obama has been furiously backpedaling his progressive rhetoric, while preaching a continuous sermon from the book of big business. 4. He joined hands with the Republicans to ensure that the Wall Street bailout was passed! 5. He advocates a “surge” of troops into Afghanistan, while committing nothing concrete in permanently removing troops from Iraq.Many other examples could be cited.There are those that already recognize Obama as a representative of the ruling class, but imagine his policies may resemble that of FDR and the New Deal. This perspective seems unlikely, based on the second above-named question: what are the current interests of the ruling class? The ruling class of today is far different than it was in FDR’s day, and not by accident.The New Deal was a product of a rising American capitalism, complete with huge cash surpluses and stockpiles of gold. The US had recently bypassed England as the world’s economic superpower, and could rely on its dominance in the market to further its status. Internationally, the US had complete control of the western hemisphere, and used Latin America as it wished for cheap labor and raw materials.Even with its excellent position, it took a mass labor movement and threat of approaching revolution to scare the ruling class into making the concessions now known as the New Deal; the myth of which is far more impressive than its achievements. But enough progress was made — social security, the right to unionize, and social works projects — to make a section of the ruling class seriously contemplate a military coup.The US ruling class of today is far different: they are a falling star instead of a rising one. The laws of capitalist competition have steadily eroded its power. The US is now the largest debtor nation instead of the largest creditor, to the tune of 10 trillion dollars. Its currency is crumbling. With its manufacturing base off-shored, the US economy is largely run on consumer spending and Wall Street speculating, causing an enormous annual trade deficit.When it comes to the rate of economic growth, the US lags behind “emerging economies,” such as China and India. These countries out-compete the US because of the slave wages of their workforce, which the US business class looks at with envy.The US former “backyard,” Latin America, is slipping out of its control, while tremendous wealth is being drained in two losing wars. Weakness indeed invites aggression, with rising economies like China, India, and Russia brushing off US military and economic threats, making serious inroads into the US market dominance.In a desperate attempt to maintain its global position, the ruling class has reached a consensus: to rely on its gigantic military machine to compensate for its falling economic influence. Let us not forget that both political parties continue to financially support the wars in Afghanistan and Iraq, while at the same time preaching against them. Under capitalism, market and resource dominance are far more important considerations for the employer class than the desires of its workers.A stark example of this is Obama’s proposed surge into Afghanistan; something that has been highly applauded by those that control the economy, the funding of which will not be used to help the working class. Obama has said nothing about reducing the gargantuan US military budget, and has hinted that he would increase it!Recently, Obama has made several speeches where he emphasizes the need for us to “sacrifice” and “tighten belts.” He is not talking to the corporate elite here. Obama also talks incessantly about “cutting programs” and “trimming spending.” We can safely assume the programs he intends to cut are those that benefit working people.'

Obama 51


Nu Obama als 'eerste zwarte president' en 'icoon van de hoop' in binnen- en buitenland aan de man is gebracht, is het moment aangebroken dat het product verkocht wordt als beschermer van de zwakken. Vandaar dat we momenteel in alle openbaarheid Obama via de commerciele massamedia zien afgebeeld als bepotelaar van babies, bejaarden en natuurlijk niet te vergeten gehandicapten die hun armen of benen hebben opgeofferd voor het vaderland.
Het meest effectief in het proces van branding is als de vaderfiguur een jonge vrouw omarmt en haar bescherming en troost biedt. En dan niet binnenskamers in de prive-sfeer, maar in het volle daglicht in de nabijheid van een van te voren getipte beroepsfotograaf van een van de grote persbureaus zoals in dit geval Reuters. Het enige dat de Volkskrant nog hoeft te doen is de foto afdrukken, en klaar is kees. Het spreekt voor zich dat presidenten altijd hun beide benen en armen nog bezitten. Presidenten sturen anderen de dood of de verminking in. Wie wil nu een president zonder benen of armen, nietwaar?
Beelden, niet de inhoud, maar beelden worden in een massamaatschappij verkocht, die moeten de inhoud verkopen, want de inhoud is te ingewikkeld of te onthullend. Dat moet verzwegen worden door de commerciele massamedia, het beeld moet de inhoud verhullen. Het werkelijk analyseren van de macht is niet de taak van de commerciele massamedia. Helemaal mooi is het wanneer deze gehandicapte als beloning voor het verlies van haar benen ook nog eens 'wordt genoemd als minister voor Veteranenzaken.' Dat verkoopt als niets anders. Beelden. Wat de Amerikaanse bevolking echt zal overtuigen dat men hier met een betrouwbare gehandicapte te maken heeft is het feit dat de Amerikaanse vlag op haar rechter kunstbeen is geschilderd.
Vandaar dat u genoegen zult moeten nemen met deze foto. Waarschijnlijk had u ook niet anders verwacht.

Verklaring Mohammed en Prem

Ik kreeg net deze email van Mohammed Jabri en mijn oude vriend Prem Radhakishun:

'Geachte relatie,
In de week van 19 november zal onderstaande verklaring gepubliceerd worden, in de hoop het onderwerp van overlast gevende jongeren weer levend te maken in het publieke debat. Enerzijds boekt de Marokkaanse gemeenschap in Nederland grote successen op verschillende fronten, terwijl een klein deel deze 'boot' mist en lijkt af te glijden naar de donkere regionen van de samenleving, waar totaal geen controle en toezicht is op de handelingen van deze jongeren. Daarnaast zorgen zij voor het soort overlast dat de rechterkant van het politiek spectrum voedt met argumenten dat de problemen rondom 'onze' jongeren zijn voorbehouden aan Nederlanders met een Marokkaanse afkomst en/of islamitische achtergrond. We weten allemaal dat deze jongeren hun criminele en/of overlastgevende activiteiten niet vanuit een moskee of gemeenschapsvereniging onderneemt, maar maatschappelijke organisaties die de Marokkaanse en/of islamitische gemeenschap in Nederland worden wel door media en politiek aangesproken op het gedrag van deze jongeren. Daarnaast heeft dit ook een nadelig economisch effect, aangezien dit soort gedrag tevens discriminatie op de arbeidsmarkt verder stimuleert en - ondanks de successen van allochtonen op de arbeidsmarkt in de laatste jaren - nog steeds stagnatie in economische ontwikkeling van allochtonen in het bijzonder als gevolg heeft. Om ook deze groep jongeren niet te vroeg af te schrijven hebben wij uw steun nodig om dit initiatief te ondertekenen zodat het onderwerp zowel in politiek als in maatschappelijk debat weer gaat leven en mensen hopelijk aanzet tot constructief redeneren, in plaats van over te gaan tot het fatalistische opgeven van moed om van deze groep ook nog iets moois te maken. Aanleiding voor dit initiatief was het handgemeen dat Prem Radhikashun (Premtime) laatst heeft gehad toen hij opnames wilde maken voor een van zijn uitzendingen. Prem heeft zich altijd ingezet voor de Marokkaanse gemeenschap - ondanks dat het geen Marokkaan is - en heeft zowel voor als achter de schermen zich altijd ingezet voor allochtonen en hun positie in deze samenleving. De reacties die loskwamen op zijn botsing met deze jongeren tijdens opnamen, bewijzen maar weer eens hoe erg dit onderwerp uit het oog dreigt te geraken en aanleiding geven te denken dat deze groep jongeren al lang zijn opgegeven door onze samenleving. Graag uw steun voor deze verklaring en eerste aanzet tot het tegengaan van de verpaupering van het maatschappelijk debat over deze jongeren.
Een korte reactie met uw naam en de organisatie die u eventueel vertegenwoordigt is voldoende.
Hopende op uw betrokkenheid.
Vriendelijke groet,
Mohammed Jabri


VERKLARING:
Ondergetekenden, zijn Nederlanders die zich de afgelopen jaren hebben verzet tegen de stigmatisering van een bepaald deel van onze Nederlandse bevolking, namelijk de Nederlanders van Marokkaanse afkomst. De afgelopen jaren is het debat op het scherpst van de snede gevoerd, steeds met één doel: het wegnemen van barrières en hindernissen die een gelijkwaardige positie van Nederlanders van Marokkaanse afkomst belemmeren. Deze strijd is op veel fronten succesvol. De participatie van Nederlanders van Marokkaanse afkomst in alle geledingen van de maatschappij neemt toe. Wij zijn ervan overtuigd dat er en gouden generatie aankomt, die Nederland mooier en beter zal maken.

Helaas blijven er een aantal Nederlanders van Marokkaanse afkomt die het licht nog niet gezien hebben. Dit zijn meestal jongeren, die menen door middel van onaangepast, bedreigend en intimiderend gedrag, gepaard gaand met geweld, de maatschappij te moeten ontregelen. Ze doen met dit gedrag zichzelf en de zaak van de emancipatie van Nederlanders van Marokkaanse afkomst geen goed. Deze jongeren schuilen steeds vaker onder de paraplu van 'stigmatisering van Marokkanen' om hun gedrag te vergoeilijken. Dat is ten onrechte, aangezien dit soort gedrag totaal niet aansluit bij de geleverde strijd voor gelijkwaardigheid. Er zijn thans genoeg mogelijkheden en kansen om uit de verdrukking te komen. Dat er geen buurthuis is, moet zeker worden aangekaart, maar dat is geen reden om op straat mensen te bedreigen, te mishandelen of te beroven. Een buurthuis is ook geen noodzakelijkheid om zelf te bouwen aan je toekomst. Dat sommige media in veel gevallen onjuist, hetzerig of onheus berichten klopt, maar dat is geen reden om iedere cameraploeg aan te vallen, te intimideren of te bedreigen, omdat er ook media zijn die met de juiste intenties het nieuws dat ook deze groepen jongeren aangaat wil verslaan.

Wij roepen hierbij alle Nederlanders, met name die van Marokkaanse afkomst, op om aan dit gedrag van deze jongens op straat een einde te maken. Spreek ze aan, geef hun gedrag door aan de politie, getuig tegen ze. Want alle Nederlanders, ongeacht hun ras, sexuele voorkeur of geloof, hebben last van deze onruststokers. Het zijn geen Marokkanen, het zijn hier geboren en getogen Nederlanders, die doorgeslagen zijn. Wij, de Nederlandse maatschappij in totaliteit, moeten er wat aan doen, om ook die gouden generatie van Nederlandse jongeren van Marokkaanse afkomst, die als merendeel wel slaagt het gevoel te geven dat Nederland ook van hen is en niet zonder hen kan. Moskeeën, jongerenverenigingen en allerlei andere maatschappelijke organisaties die keihard hun best doen dit afgegleden deel van de Nederlandse jeugd van Marokkaanse afkomst te bereiken, voelen zich in hun strijd in de steek gelaten. Zij worden in de maatschappij helaas geassocieerd met deze randgroepen, wanneer die weer in het nieuws komen vanwege hun crimineel en overlastgevend gedrag. Maar juist deze hardwerkende organisaties die vaak ook met de handen in het haar zitten, hebben alle hulp van de gehele samenleving nodig. Ze worden te vaak aangesproken op het gedrag van deze randgroepjongeren die onze maatschappij frustreren, terwijl zij ook gecomplimenteerd mogen worden voor hun inspanningen om deze ontspoorde jeugd op het rechte pad te krijgen. De betreffende jongeren gedragen zich niet Marokkaans of islamitisch maar gewoonweg beestachtig. Ze moeten tot de orde worden geroepen door de politie, ouders, schoolbegeleiders, maatschappelijke organisaties en alle vertegenwoordigers van de overheid, maar bovenal door de gehele samenleving, die van alle Nederlanders is, dus óók van de Nederlanders van Marokkaanse afkomst.

Mohammed Jabri
Prem Radhakishun

Schedel Zonder Tand







Omdat ik, net als bijna iedereen, van nature een sensatiebak ben kon ik me vanochtend niet langer meer bedwingen en reed ik op de fiets naar het Amsterdamse Rijksmuseum om er die met diamanten bezaaide schedel van Damien Hirst te beloeren. Bij aankomst leek het alsof net de mobilisatie was afgekondigd, een ijzeren politiewachtpost op poten voor de deur, en overal, maar dan ook overal, zenuwachtige beveiligingsmensen. Vervolgens een electronische beveiligingspoort door, terwijl mijn jas via een scanner helemaal gecontroleerd werd. Eenmaal binnen nog meer beveiligingsmensen waardoor ik me steeds onprettiger begon te voelen. Er zou toch niet iets ernstigs aan de hand zijn? Nee, die extra bewaking was er alleen voor dat diamanten schedeltje, waarvan het belangrijkste kenmerk is dat het 75 miljoen kan opbrengen, zoals alle commerciele massamedia overal rondbazuinen.

Na eerst te zijn gestopt door een kleine beveiligingsman die van me wilde weten of ik alleen was, mocht ik op de tast via een pikdonkere sluipgang een kleine donkere ruimte betreden waar drie bejaarde dames naar het kleine flonkerende diamanten schedeltje in een glazen vitrine gluurden. Een van hen vroeg zich af of het ding ook werd afgestoft. 'Nee,' zei de ander, 'er kan geen stof bijkomen.' Het eerste wat me opviel aan het object was dat de schedel een snijtand miste in de rechter bovenkaak. 'He,' riep ik zo luid mogelijk 'er is een tand verdwenen!' Twee seconden later stond de kleine donkere ruimte vol met tenminste 15 beveiligingsmensen. 'Waar?' vroeg 1 van hen. 'Daar,' schreeuwde ik en wees op de plaats waar een tand had moeten zitten. 'Waar is die tand?' Niemand wist het. Ik vroeg of het vermiste onderdeel er gisteren nog inzat. Ook dat wist niemand. 'Hebben jullie dan niet goed gekeken?' wilde ik weten. 'Jawel, maar het is ons eerder niet opgevallen. Het is inderdaad merkwaardig dat die er niet inzit.' De bejaarde dame opperde dat de tand misschien tijdens het afstoffen uit de kaak was gevallen. 'Nee, dat kan niet,' zei een beveiligingsman, 'want hij wordt niet afgestoft.' De vriendin van de dame zei trots: 'Zie je nou wel, ik zei het je toch. Ik had gelijk!'

Inmiddels was er door de beveiligingsdienst via de portofoon contact opgenomen met het hoofdkwartier. Waar was die tand gebleven? Ook het hoofdkwartier wist het niet. Ze zouden het gaan uitzoeken, zei een inmiddels hevig transpirerende beveiligingsman. Ik nam hier geen genoegen mee en eiste op hoge toon een fatsoenlijk antwoord. En ook de bejaarde dames waren nu geinteresseerd geraakt. 'Ja,' zei 1 van hen 'je zou toch denken dat ze voor dat geld toch een tandje hadden kunnen laten bijmaken.' Ik beaamde dit en zei: 'Zeker als je weet voor hoeveel honderdduizenden euro's hier aan bewaking staat.' Intussen was er een geweldig lange rij ontstaan voor de donkere ruimte. Niemand mocht erin, een hele klas Japanse scholieren in blauwe uniformpjes maakte een hels kabaal, want ze waren niet voor niets helemaal uit Tokyo gekomen. Een van de beveiligingsmensen liep met me mee naar de afdeling informatie van het Rijksmuseum waar ik te woord werd gestaan door de alleraardigste Nanette Kraaikamp, die me verbaasd vroeg of die tand echt wel weg was. 'Ja,' antwoordde ik. 'Wat gek,' zei ze 'op de foto heeft de schedel al zijn tandjes nog.'

'Precies,' zei ik. Nanette zou het gaan uitzoeken en ziedaar, zo juist ontving ik deze e-mail:

'' Beste Stan,
De schedel mist inderdaad heel duidelijk 1 tand. Dit is altijd al zo geweest, de foto is zo genomen dat je het gat niet ziet. Ik heb een foto bijgevoegd waar dit wel duidelijk op te zien is. Damien Hirst besloot eerder dit gat op te vullen met een gouden tand maar heeft deze bij nader inzien toch weggelaten. Tot zover mijn informatie, mocht je meer willen weten dan kun je contact opnemen met onze persafdeling:
PressOffice@rijksmuseum.nl.
Gegroet,
Nanette Kraaikamp

Informatiebalie/Information desk
Rijksmuseum Amsterdam'

Blijf ik toch met 1 vraag zitten: wat bedoelt Damien Hirst met deze boodschap, een schedel van 75 miljoen, die 1 tand mist? Een raadsel. Zal ik dan toch de press office van het museum inschakelen?

woensdag 12 november 2008

De historicus Fasseur

De NRC bericht:

'Collega’s kritiseren boek van Fasseur

Hans Daalder, auteur van het in 2006 verschenen Drees en Soestdijk. De zaak-Hofmans en andere crises, zet vraagtekens bij de conclusie van Fasseur dat prins Bernhard het gelijk aan zijn kant had. „Fasseur stelt het voor alsof Bernhard niet anders kon dan de publiciteit opzoeken. Maar was de situatie, staatsrechtelijk gezien, in 1956 echt zo ernstig?”
NIOD-onderzoeker Gerard Aalders, die ooit Bernhards lidmaatschap van de nazipartij NSDAP onthulde, vindt dat Fasseur te weinig aandacht schenkt aan de persoonlijke beweegredenen van de prins om het conflict te laten escaleren door erover te lekken naar de pers.
„Bij eerste lezing lijkt het een evenwichtig geschreven boek”, zegt Aalders, „maar als je het laat bezinken, kom je tot de conclusie dat eigenlijk alle problemen op Juliana worden afgewenteld. Dat is onterecht. Bernhard was dol op status en macht. Die wilde hij ten koste van alles behouden. Daar gebruikte hij al zijn charmes voor, maar hij was ook bereid te liegen.”
Aalders heeft grote moeite met het feit dat Fasseur bronnen mocht inzien die voor andere historici ontoegankelijk blijven. Het Koninklijk Huis Archief (KHA) ging na Fasseurs bezoek weer op slot.
Dat ongenoegen deelt hij met Lambert Giebels, auteur van De Greet Hofmans-affaire uit 2007: „Fasseurs boek is te zeer gebaseerd op bronnen die jij en ik niet in mogen zien.”
Zelf maakte Giebels tevergeefs de gang naar de rechter om het rapport-Beel te bemachtigen. Hij had verwacht dat Fasseur bij de presentatie van zijn boek zou aankondigen dat de bronnen die voor het boek waren gebruikt, zouden worden overgedragen aan het Nationaal Archief. Maar dat gebeurde niet. „Fasseur zei met een een soevereine hooghartigheid: ik ben degene die de Koningin vertrouwt, en nu gaat het archief weer dicht.”' Lees verder: http://www.nrc.nl/binnenland/article2058146.ece/Collega_s_kritiseren_boek_van_Fasseur

Interessant vind ik twee dingen: allereerst dat de historicus Fasseur het imago van prins Bernhard redt, dus in feite het imago van de atlantici, de NAVO, het westerse militair-industrieel complex, waarvoor president Eisenhower 5 jaar later met klem waarschuwde, omdat de macht van dit complex toen al de Amerikaanse democratie bedreigde.
En het tweede punt is deze uitspraak van de ijdele professor zoals geciteerd door een collega: 'Ik ben degene die de Koningin vertrouwt, en nu gaat het archief weer dicht.' Kennelijk is de geschiedschrijving in Nederland geen waardevrije wetenschap. Uit Fasseur's woorden maak ik op dat het vertrouwen van de macht het belangrijkste is in de polder om toegang te krijgen tot de geschiedenis van het staatshoofd en haar gemaal. Doorslaggevend is dus het vertrouwen van de macht en dus niet enige wetenschappelijke integriteit. Nederland lijkt steeds meer op een bananenrepubliek. En deze ijdele professor schaamt zich niet eens voor zijn woorden.
Deze onbeschaamdheid kan allemaal dankzij het poldermodel waarbij de regenten elkaar de hand boven het hoofd houden. De journalist wijlen Wim Klinkenberg heeft destijds een interessant boek geschreven over de werkelijke verhoudingen op Soestdijk. Leest u dat eens, is vast nog tweedehands te krijgen. In elk geval weten we nu dat het zogeheten 'verzet' bereid was een Nederlandse vrouw te vermoorden. En het scheelde weinig of het koningin Juliana was in een krankzinnigengesticht opgeborgen, want in de gedachtenwereld van de oorlogspartij met Bernhard voorop kon ze niet anders dan gek zijn om tegen het militair-industrieel complex te ageren. En dat deed deze dappere eenzame vrouw, terwijl haar echtgenoot buiten de deur neukte, om het maar eens plat te zeggen.
Ze heeft wat te stellen gehad met deze schuinsmarcheerder, oud-SS-er en lid van de nazi-partij. Al 'tijdens zijn huwelijk met Juliana in 1937 waren zijn maten van de Reiter-SS aanwezig en werd op Bernhards eis het ‘Horst Wessellied’ gespeeld. Sommige Duitse gasten brachten die avond de Hitlergroet.(De dirigent weigerde het lied te dirigeren, en werd ter plekke vervangen).' Zijn leven was 1 grote leugen, zo leert een nadere beschouwing. Opmerkelijk hoe goed een beeld de werkelijkheid kan verhullen. En Fasseur doet daar op zijn manier vrijwillig aan mee.
Ik raad u aan de nieuwste film van de Coen Brothers te gaan zien, Burn After Reading. Dat laat nog eens goed zien op een humoristische manier hoe de zaken er werkelijk voorstaan.

The Empire 376


In de nieuwe VPRO-gids, die ik nog steeds gratis krijg, staat een interview met de Amerikaanse musicus Van Dyke Parks. Hij zegt: 'Ik hoop ook dat we iets kunnen bijdragen aan herstel van het Amerikaans imago, dat zo zwaar gedeukt is door George Bush.'

Ongewild slaat hij de spijker op de kop. Het gaat inderdaad om het imago, niet om de werkelijkheid, maar om het beeld dat de VS oproept. Ook Van Dyke Parks doet alsof Bush een uitwas is, terwijl Bush geenszins een aberratie is, maar de logische consequentie van een genadeloos systeem dat begon met het uitroeien van de Indianen, het importeren van Afrikaanse slaven en tenslotte het onderwerpen van de rest van de wereld aan de wil van de VS. Het enige dat Van Dyke Parks kan doen, is inderdaad alleen het imago wat bijslijpen, aan de werkelijke machtsverhoudingen kan hij absoluut niets veranderen. Het gekke is dat Fred Hermsen, die de artiest interviewde, dit gedachteloos noteerde. zet riep bij hem geen vraag op. Wonderlijk, nietwaar? Zou de interviewer echt denken dat als het imago wordt opgepoetst alles koek en ei is?

Oil 51

Dit schreef ik voor het tijdschrift de Humanist begin 2003:

''De verborgen hand van de markt zal nooit werken zonder een verborgen vuist. McDonalds kan niet floreren zonder McDonnell Douglas, de ontwerper van de F-15,' zo omschreef Thomas Friedman het uitgangspunt van de Amerikaanse buitenlandse politiek. De vooraanstaande columnist van de New York Times voegde er tevreden aan toe: 'De verborgen vuist die de wereld veilig houdt voor de technologie van Silicon Valley heet het Amerikaanse Leger, Luchtmacht, Marine en het Mariniers Korps.' Op zijn beurt verklaarde een andere Amerikaanse strategische denker, Stephen Pelletiere: 'Het draait om de olie, maar u moet weten binnen welke context. Het is niet zo dat de Verenigde Staten de olie van Irak fysiek moet bezitten, het is dat de Verenigde Staten het vruchtgebruik, de heerschappij over de olie moet hebben. Want als het die zeggenschap er niet over heeft, dan heeft het geen greep op OPEC en kan het de wereld olieprijs niet bepalen. Daarnaast: als de Verenigde Staten de Irakese olie niet beheerst, als de Irakezen er de heerschappij over hebben, dan zullen de Irakezen ervoor zorgen een regionale supermacht te worden en dat zal botsen met de Amerikaanse belangen in de Golf.' Met deze feiten als achtergrond voorspelde Pelletiere al meer dan een jaar geleden een Amerikaanse invasie van Irak. Als voormalig hoofd van de sectie Irak van de CIA en emeritus hoogleraar Nationale Veiligheid van het Army War College weet Pelletiere uit eerste hand wat de drijfveren zijn achter de Amerikaanse energie politiek. Centraal daarbij staat de snel toenemende Westerse afhankelijkheid van olie uit de OPEC-landen. Volgens de National Energy Policy Development Group van het Witte Huis, met aan het hoofd vice president Cheney, is sinds 1985 de Amerikaanse olie import verdubbeld en zal tegen 2020 tweederde van zijn benodigde olie moeten worden ingevoerd, waardoor 'de Golf de voornaamste focus van de internationale energiepolitiek van de Verenigde Staten [zal] zijn,' aangezien 'een aanzienlijke inkrimping van de wereldwijde olievoorziening onze economie ernstig zou treffen… onze buitenlandse- en economische politiek ingrijpend zou beperken.' In het kader daarvan sprak het Congres met generaal Tommy Franks, commandant van de Amerikaanse troepen in het Perzische Golf gebied, om vervolgens te concluderen dat het verschaffen van de 'toegang tot energiebronnen' in die regio zijn voornaamste taak is. Vooruitlopend daarop heeft de Verenigde Staten in de jaren negentig in acht olielanden militaire bases aangelegd. Hoe vitaal de onbelemmerde oliestroom uit dat gebied is blijkt uit de feiten. Tot het einde van de jaren zestig beheerste zeven Westerse concerns de hele aardolie industrie. Maar toen begon het ene na het andere olieproducerende land zijn aardolievoorraden te nationaliseren. Bovendien werkten ze steeds nauwer samen binnen de in 1960 opgerichte OPEC, met als gevolg dat zij de prijs van 's werelds meest vitale grondstof gingen bepalen. De consequenties van die machtswisseling werden in 1973 pijnlijk merkbaar toen na de Jom Kippoer Oorlog de Arabische OPEC-landen de prijs van een vat olie met zeventig procent verhoogden, waardoor de meeste Westerse naties in een economische crisis belandden. Inmiddels is -gezien vanuit het perspectief van de rijke industrielanden - de situatie nog meer verslechtert, aangezien de wereld olievoorraden binnen afzienbare tijd hun hoogtepunt bereiken en er van dan af aan steeds minder olie op aarde zal zijn. Een van de deskundigen die daarop wees is Kenneth Deffeyes, emeritus hoogleraar van de Princeton Universiteit, adviseur van de olie industrie en jarenlang werkzaam geweest op het onderzoekslaboratorium van Shell in Houston. Twee jaar geleden verscheen zijn boek 'Hubbert's Peak. The Impending World Oil Shortage,' waarin hij schreef over de oliegeoloog King Hubbert, die aan de hand van een door hem ontworpen model al in 1956 voorspelde dat de Amerikaanse olieproductie begin jaren zeventig zou pieken. De Verenigde Staten zou vanaf dat moment olie moeten gaan importeren. Zijn berekening kwam precies uit. Deffeyes constateert dat 'rond 1995, verschillende analisten de methode van Hubbert begonnen toe te passen op de wereld olieproductie, en de meesten van hen schatten dat het piekjaar voor de olie op aarde tussen 2004 en 2008 zal zijn.' Een conclusie die gedeeld wordt door Colin Campbell, afgestudeerd in Oxford en veertig jaar lang als exploratiegeoloog werkzaam geweest in de olie industrie, auteur van 'The Coming Oil Crisis.' Als gerespecteerd wetenschapper vroeg het Britse Lagerhuis hem in 1999 een lezing te geven over zijn vakgebied. Campbell waarschuwde de parlementsleden dat rond 2008 de aardoliereserves over hun hoogtepunt heen zijn en dat 'de productie dan haar onvermijdelijke… afname zal beginnen met ongeveer drie procent per jaar. Toenemende tekorten zullen ontstaan, landbouw en transport zullen ernstig getroffen worden. De wereldwijde markt zal aan een eind komen door hoge transportkosten.' Hij attendeerde zijn gehoor erop dat het vinden van nieuwe olievelden in de jaren zestig piekte en dat 'we nu maar één vat vinden voor elke vier vaten die we verbruiken,' met als resultaat dat de welvaart in ons deel van de wereld volledig afhankelijk wordt van de elf OPEC-naties, waar 77 procent van alle oliereserves liggen. Maar liefst 67 procent van die olie ligt in slechts vijf landen in het Midden Oosten. Campbell waarschuwde het Britse parlement dan ook dat binnenkort 'de landen in het Midden Oosten… beseffend dat ze geen competitie hebben, zich dan vrij voelen om veel hogere prijzen op te leggen… Ik vind het absurd dat het beheer over het uitputten van de wereldvoorraad van de meest belangrijke brandstof over wordt gelaten aan een paar feodale families in het Midden Oosten. De regeringen die de olie afnemen zouden zich moeten realiseren waar hun belangen liggen.' Vanuit deze achtergrond is het Amerikaanse en Britse militaire optreden te verklaren. Kon de Verenigde Staten tot begin jaren zeventig nog zelf in zijn oliebehoefte voorzien, nu moet het al 55 procent importeren. Daarmee wordt 's werelds machtigste staat steeds afhankelijker van de OPEC landen, op Venezuela na alle naties met een overwegend islamitische bevolking. In 1998, tijdens het presidentschap van Clinton, bepleitte een groep neoconservatieven in een brief aan het Congres voor militair ingrijpen. 'We moeten voorbereid zijn om die macht te gebruiken om onze vitale belangen in de Golf te beschermen - en zonodig, moeten we helpen Saddam ten val te brengen.' De brief was ondertekend door de huidige vice president Cheney, de huidige minister van Defensie Rumsfeld, de huidige onderminister van Defensie Wolfowitz, de huidige onderminister van Buitenlandse Zaken Armitrage, benevens een aantal leidinggevende functionarissen uit de olie industrie, en tenslotte de voormalige onderminister van Defensie en huidige voorzitter van de Raad voor Defensiepolitiek van het Pentagon Richard Perle, die in 1996 samen met drie andere vooraanstaande joodse Amerikanen het rapport schreef 'A Clean Break: een Nieuwe Strategie voor het Veilig Stellen van het Rijk,' waarin toenmalig premier Netanyahu werd geadviseerd de Oslo Akkoorden te verwerpen en om de West Bank en Gaza onmiddellijk te annexeren. Daarnaast pleitte deze extremisten voor het elimineren van Saddam Hoessein als eerste stap op weg naar het omverwerpen van de regeringen van Syrië, Libanon, Saoedi Arabie en Iran. Kortom: de machtige olielobby en de pro-Israel lobby hadden elkaar gevonden in een gemeenschappelijk streven: het verwijderen van Saddam Hoessein. Niet omdat hij een schurk is, maar om enerzijds de olie te beheersen en anderzijds de Israëlische hegemonie over het Midden Oosten te handhaven, die alleen maar kan blijven bestaan zolang 'de nationale veiligheid' van de Verenigde Staten niet bedreigd wordt, dat wil zeggen: zolang het niet overgeleverd is aan de politiek van de islamitische olielanden.'


En voor de VPRO-Radio maakte ik in begin 2003 een 5 uur durende serie programma's over dreigende olietekorten en Amerikaanse geopolitieke belangen. Hoewel ik zeer veel reacties kreeg van luisteraars reageerde geen enkele collega van de Nederlandse commerciele massamedia op de waarschuwing dat de dreigende tekorten aan olie de wereldpolitiek nog gewelddadiger zouden maken. Integendeel, de waarschuwingen werden gezien als overdreven nonsens, overigens zonder dat mijn Nederlandse collega's dit zelf toentertijd serieus onderzochten. Tot aan de dag van vandaag beweert bijvoorbeeld de gerennommeerde NRC-correspondent Raymond van den Boogaard dat olie geen enkele rol speelde bij de Amerikaanse illegale inval in Irak, maar dat het verspreiden van de democratie de ware reden is. De enige reactie op deze serie was eigenlijk dat de hoofdredacteur Radio van de VPRO liet weten dat voor 'dit soort programma's geen ruimte meer was bij de VPRO,' en enkele jaren later liet de nieuwe hoofdredactrice van de Humanist weten dat voor dit soort informatie bij haar tijdschrift geen belangstelling meer was.

Maar hosannah, ziedaar, zelfs mijn Nederlandse collega's van de commerciele massamedia beginnen nu langzaam, heel langzaam, wakker te worden. De NRC bericht vanavond op de voorpagina:

'Olievelden sneller uitgeput. IEA: ernstig tekort aan olie na 2010.

Gepubliceerd: 12 november 2008 13:56 Gewijzigd: 12 november 2008 13:56
Door een onzer redacteuren
Rotterdam, 12 nov. De wereld koerst af op een ernstig tekort aan olie na 2010. Olievelden raken sneller uitgeput dan gedacht en investeringen in het opsporen en ontginnen van nieuwe velden blijven achter bij wat nodig is.'

Wat u zich nu dient af te vragen is wat de commerciele massamedia nog meer verzwijgen. Een andere conclusie is niet te trekken. De informatie waarmee de NRC nu komt is al jaren bekend via websites en bloggers op internet.

Paul Brill van de Volkskrant 8


'‘De Bekende Formule’
januari 6, 2008,
Paul Brill van de Volkskrant interviewde vandaag Robert D. Kaplan in de Rode Hoed op een nogal vrolijk en meer bedeesd dan kritisch Volkskrantmiddagje met champagne na. Brill’s vragen misten stekels en Kaplan vertelde vooral veel niet.
Kaplan doet mij denken aan Il Conformista van Moravia, en aan wat Noam Chomsky een paar jaar terug in overtreffende trap over Kaplan zei:
“Nobody except the ultra-right wing jingoists like Kaplan is comparing atrocities by various countries. What honest people are saying, is that we should pay attention to our own crimes, and stop committing them. … the just cause for people like Kaplan is: ‘we did it, therefore it’s a just cause.’ You can read that in the Nazi archives too.” [N. Chomsky "9-11" April 16, 02]'

'Nogal vrolijk en meer bedeesd dan kritisch' interviewen van een spreekbuis van de neoconservatieven, Robert D. Kaplan, over het leed van honderden miljoenen slachtoffers. Die houding wordt mogelijk gemaakt door het feit dat voor Nederlandse journalisten elk woord in wezen consequentieloos is, zolang dat woord de macht niet aanvalt.

'In addition to his journalism, Kaplan has been a consultant to the U.S. Army's Special Forces Regiment, the United States Marines, and the United States Air Force. He has lectured at military war colleges, the FBI, the National Security Agency, the Pentagon's Joint Chiefs of Staff, major universities, the CIA, and business forums, and has appeared on PBS, NPR, C-Span, and Fox News. He is a senior fellow at the Foreign Policy Research Institute. He is the recipient of the 2001 Greenway-Winship Award for Excellence in international reporting. In 2002, he was awarded the United States State Department Distinguished Public Service Award. From 2006 to 2008 Kaplan was the Class of 1960 Distinguished Visiting Professor in National Security at the United States Naval Academy, [[Annapolis]. He is currently a senior fellow at the Center for a New American Security.' Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Robert_D._Kaplan

Paul Brill van de Volkskrant 7

In enkele woorden kan men een hele wereld van verborgen betekenissen oproepen. Dat is de kracht van propaganda. Dit schreef afgelopen zaterdag Volkskrant-opiniemaker Paul Brill over een optreden van Obama: 'Hier was de representant van een nieuwe generatie aan het woord, die allereerst namens zichzelf sprak. Indringend, maar zonder het opzwepende ritme van de traditionele dominee. Je kon hem makkelijk voorstellen als inleider op de jaarvergadering van de Kamer van Koophandel.'

Welke boodschappen zitten in deze verpakking? Allereerst dat Obama 'van een nieuwe generatie' is, dus niet van de generatie van Martin Luther King, Malcolm X, Huey Newton en al die andere zwarten met 'het opzwepende ritme van de traditionele dominee,' een kwalificatie die gepresenteerd wordt als een feit. Wat wil Paul Brill impliceren met 'het opzwepende ritme.' Bedoelt hij te zeggen dat een 'opzwepend ritme' inhoudelijk niets kan voorstellen? Dat lijkt me nonsens. Bedoelt hij te zeggen dat een 'opzwepende ritme' alleen goed is voor zwarte -, maar niet voor blanke kiezers? Bedoelt hij dat een 'opzwepend ritme' kenmerkend is voor zwarten omdat de emoties bij hen bespeeld moeten worden, terwijl blanken alleen maar door een bedaard en beschouwend betoog rationeel overtuigd kunnen worden? Wat suggereert Paul Brill nu eigenlijk?
Er zit nog een andere kwalificatie in deze zin, namelijk deze: in tegenstelling tot de generatie van Martin Luther King spreekt Obama 'allereerst namens zichzelf.' Hoe weet Paul Brill, deze jongen uit de polder, dit zo zeker? Dat weet hij niet, hij verzint het ter plaatse. Het is ook nonsens. Iedere onafhankelijke waarnemer van de Amerikaanse samenleving weet dat een presidentskandidaat nooit, maar dan ook nooit, 'namens zichzelf' spreekt. Alleen kunstenaars doen dat. Een politicus kan domweg niet 'namens zichzelf' spreken. Een toekomstige presidentskandidaat spreekt altijd namens belangengroepen, anders zou hij niet in de politiek zijn gegaan, en zeker nooit een kandidaat worden. Desondanks beweert Paul Brill in boodschap 2 het tegenovergestelde, want het beeld moet geschapen worden en in tact blijven dat Obama ongebonden is van iedereen en alles, en dat hij zeker niet gebonden is aan een of andere 'zwarte' activist die met een opruiend 'ritme' spreekt.
Nu boodschap 3. Obama leek op een geijkte blanke 'inleider van de Kamer van Koophandel' en niet op een zwarte schreeuwende geestelijke of op een andere al dan niet swingende zwarte radicaal. Opvallend aan deze boodschappen is dat op de achtergrond permanent het beeld opdoemt dat wij (blanken) hier met een ander ras (zwarten) te maken hebben. In de jaren zestig was het voor het eerst in de Amerikaanse samenleving dat de stereotypering van grote groepen mensen, zoals zwarten, ter discussie werd gesteld. Het is Paul Brill kennelijk ontgaan.

De Herald Tribune opent vanochtend met de vraag: 'Can Europe produce an Obama?' Ik denk het wel, maar ik denk niet dat hij door de blanke elite geaccepteerd zal worden. In elk geval, zeker niet in Nederland, zolang een blanke opiniemaker als de argwanende Paul Brill over de zwarte Obama de volgende woorden citeert: 'Zou de verklaring zijn dat hij onwillekeurig toch ''de drager van een raciale code" is en zich heeft opgewerkt in ''een politieke cultuur die hem meer als icoon nodig had dan als mens..."'
Het woord 'onwillekeurig' is hierbij saillant. Met 'onwillekeurig' probeert Brill te zeggen dat ook al zou Obama dit niet willen hij toch "de drager is van een raciale code," zijn wil kan geen greep krijgen op - als het ware - instincten die vastliggen in ''een raciale code''.
Paul Brill weet kennelijk niet dat Karl Kraus in de jaren dertig waarschuwde voor taal- en daarmee gedachtenvervuiling toen hij schreef: 'Taal is de moeder van de gedachte, niet haar dienstmeid.'
In diezelfde tijd schreef vooraanstaande Amerikaanse hoogleraar Harold Lasswell, die de staat en de grote concerns de kneepjes van de propaganda bijbracht: 'If the mass will be free of chains of iron, it must accept chains of silver. If it will not love, honour and obey, it must not expect to escape seduction.' En degenen die de 'seduction' vorm moesten geven waren allereerst de opiniemakers van de commerciele massamedia, mensen als jawel, Paul Brill. De macht kan niet bestaan zonder het werk van hun knechten.

De Eerste Wereldoorlog

Lest We Forget
Posted November 11, 2008
Could the First World War have been stopped?
By George Monbiot. Published in the Guardian 11th November 2008.

Like most people of my generation, I grew up with a mystery. I felt I understood the Second World War. The attempt to dominate and destroy, to eliminate the people of other races - though raised to unprecedented levels by the Nazis - is a familiar historical theme. The need to stop Hitler was absolute, and the dreadful sacrifices of the Second World War were unavoidable.
But the First World War, which ended 90 years ago today, seemed incomprehensible. The class interests of the men sent to kill each other were the same. While Germany was clearly the aggressor, the outlook of the opposing powers - seeking to expand their colonies and to dominate European trade – was not wildly different. Ugly as the German state was, no one could characterise the war at its outbreak – with Tsarist Russia on the side of the Entente Powers – as a simple struggle between democracy and dictatorship. Neither did this resemble the current war in Iraq, in which legislators send the children of another class to die. The chances of being killed were at least five times higher for men who had been students at Oxford or Cambridge in 1914 than they were for manual workers(1). The First World War was an act of social cannibalism, in which statesmen and generals on both sides murdered their own offspring. How could it have happened?
On July 1st 1999, consumed by the urge to understand the war before the century was over, I visited Thiepval on the Somme. This was the anniversary of the first great attack on the German salients, which caused devastating losses for British and Irish troops. Men carrying flutes and dressed in orange sashes – commemorating the Ulster Division – paced about. Beneath the arches of the Lutyens memorial a circle of evangelical Christians hugged and screamed and ululated, while a little boy dressed in combat gear played around their legs with a plastic machine-gun. I goggled at the names on the monument – the 73,000 commemorate only the British and South Africans who fell on the Somme and whose bodies were not recovered – but I couldn’t grasp the scale of what I saw.
Dizzied by these conflicting sights, unable to connect, I wandered behind the old German lines and into a field of sugar beet. Walking between the rows, trying to clear my head, I noticed a spherical pebble. I picked it up. It was strangely heavy. Then I looked around and saw that the field was covered with the same odd little balls. Almost every stone was in fact metal. Within a minute I picked up more grapeshot than I could hold. I found shell casings, twisted bullets, fragments of barbed wire, chips of armour plating. I stopped, overwhelmed by shock and recognition. It was a field of lead and steel; and every piece had been manufactured to kill someone.'

Het Neoliberale Geloof 291


Financing the Bailout
A Holy Union for a Deuce of a Swindle
By ERIC TOUSSAINT

The bailing-out of private banks and insurances companies in September-October 2008 amounts to a strong political choice that was anything but unavoidable and that looms large on our future at several decisive levels.
First the cost of the bail-out is entirely supported by public instances, which will lead to a steep increase in the public debt[2]. The current capitalist crisis, which will extend over several years, possibly ten,[3] will result in a reduction of revenues for the governments while their liabilities will rise with the debt to be paid back. As a consequence, there will be strong pressures to reduce social expenditures.
North American and European governments replaced a rickety makeshift scaffolding of private debts with a crushing assembling of public debts.
According to the Barclays’ bank in 2009 the euro zone European governments should issue new public debt securities to an amount of EUR 925 billion[4].
This is a staggering amount, which does not include new treasury bonds issued by the US, the UK, Japan, Canada, etc. Yet until recently these same governments agree that they had to reduce their public debts. Traditional parties all approved of this bailing-out policy that is intended to help large shareholders under the fallacious pretext that there was no other solution to protect people’s savings and to restore confidence in the credit system.
Such holy union means transferring the bill to most of the population, who will have to pay for the capitalists’ misbehaviour in several ways: less public services, fewer jobs, further decrease in purchasing power, higher contribution of patients to the cost of health care, of parents to the cost of their children’s education, less public investment… and a rise of indirect taxes.
How are bail-out operations currently financed in North America and Europe?
The State gives good money to the banks and insurance companies on the verge of bankruptcy, either as recapitalisation or through the purchase of their toxic assets. What do the bailed-out institutions do with this money?
They mainly buy safe assets to replace the toxic ones in the balance sheets. And what are the safest assets on the current market? Public debt securities issued by the governments of industrialised countries (treasury bonds issued in the US, in Germany, in France, in Belgium, you name it).
This is called looping the loop. The States give out money to private financial institutions (Fortis, Dexia, ING, French, British, US banks,...).
To support this move they issue treasury bonds to which these same banks and insurance companies subscribe, while remaining private (since the States did not demand that the capital they injected give them any right to make decisions or even to be included in the voting process) and deriving new profits from lending out the money they have just received from the States[5] to these same States while of course demanding maximum return.[6]
This huge swindle is carried out under the law of silence. Omerta rules among protagonists: political leaders, crooked bankers, rogue insurers. The major media will not provide a full analysis of how the bail-out operations are financed. They dwell on details – trees hiding the forest. For instance the big question raised in the Belgian press about financing the recapitalisation of Fortis, which is taken over by BNP Paribas, runs as
follows: how much will a Fortis share be worth in 2012 when the State intends to sell those it bought? Nobody of course can give a serious answer to such a question but this does not prevent newspapers from devoting whole pages to it. This is called distraction: the philosophy and mechanism of the bail-out operation are not analysed. We must hope that through the combined effect of alternative media, citizens’ organisations, trade union delegations, and political parties of the radical Left,[7] a growing proportion of the population will see through and expose this large-scale swindle. Yet it will not be easy to counter such systematic disinformation.
With the deepening crisis a deep sense of unease will develop into political distrust of governments that carried out such operations. If the political game goes on without any major change the current right-wing governments will be replaced by centre-left governments that will further implement neoliberal policies. Similarly right-wing governments will replace the current social-liberal governments. Each new government will accuse the previous team of mismanagement and of having drained the public treasury,[8] claiming that there is no room for granting social demands.
But nothing is ever unavoidable in politics. Another script is quite possible. First we must reassert that there is another way of guaranteeing citizens’ savings and of restoring confidence in the credit system.
Savings would be protected if the failing credit and insurance institutions were nationalised. This requires that the State as it acquires ownership also takes over their management. To prevent the cost of the operation to be borne by the large majority of the population that has no responsibility in the crisis whatsoever, public authorities must turn to those who were
responsible: the amount necessary to bail-out financial institutions must be taken from the assets of large shareholders and executive officers. This is obviously only possible if all the assets are taken into account, not just the much reduced portion involved in the bankrupt financial companies.
The State should also file lawsuits against shareholders and executive officers who are responsible for the financial catastrophe so as to get both financial compensations (beyond the cost of the bail-out) and prison sentences if guilt is proven. Taxation should also be applied to large fortunes in order to finance a solidarity funds for those who are hit by the crisis, notably the unemployed, and to create jobs in sectors that are useful to society.'