In het Parool staat een interessant interview dat John Jansen van Galen had met de Amsterdamse dichteres Tjitske Jansen. Ze zegt onder andere over de Zuidafrikaanse schrijfster Antjie Krog: 'Die gaat er vol in en deinst niet terug voor grote woorden. Ik merkte dat ik er met mijn grappigheid tegen de muur liep. Dat relativeren en ironiseren is heel Nederlands en zij ging daar vol tegenin. Er staat daar zo veel meer op het spel, een schrijver kan er niet onschuldig zijn. Wij wanen ons hier zo veilig - en feitelijk zijn we dat ook - dat we de ernst ontwend zijn; we zijn alleen nog maar ernstig op een ironische of cynische manier, of in fictie.' Ze heeft gelijk. Woorden zijn in Nederland consequentiesloos. En pas als de Nederlander zich in de eigen waarde voelt aangetast, wordt men ineens serieus. Het is een bijzonder nare provinciaalse karaktertrek van Nederlanders.
1 opmerking:
Stan,
Moeten we haar niet veel breder zien, die welbekende alles overspoelende ironie, die meestal geen ironie is maar doorgeschoten relativisme of zelfs nihilisme.
"The moral blindness of many liberals lies in their sliding into a moral relativism that sees matters of right and wrong as merely matters of individual opinion. Unwilling to judge anything but “judgmentalism,” willing to tolerate anything but “intolerance,” too many liberals have become unable to see the difference between good personal choices and bad ones." Dit schrijft de Amerikaanse schrijver Andrew Bard Schmookler (bekend van The Parable of the Tribes).
Zie: http://www.atlanticfreepress.com/content/view/2412/1/
Een reactie posten